Bartosz Graczyk 
Przez ostatnie tygodnie żyliśmy misją załogową na ISS ze Sławoszem Uznańskim-Wiśniewskim na pokładzie. To wydarzenie, które będzie miało wpływ na rozwój nauki. Z ogromną pasją obserwowałem lot naszego rodaka w kosmos i zachęciło mnie to nie tylko do oglądania dokumentów, ale również bardziej aktywnej formy edukacji.
Postanowiłem zbudować rakietę. Nie taką prawdziwą. Wirtualną - w grze komputerowej. Okazuje się, że gry mogą być ciekawą formą pogłębiania pasji do eksploracji kosmosu.
W kosmos z Kerbal Space Program
To moje pierwsze w życiu zetknięcie się z taką tematyką. Dotychczas nie znalazłem lepszej alternatywy, która nie byłaby zwykłym symulatorem, a faktyczną grą. Kerbal Space Program wygląda trochę jak żart. Nie dość, że grafika brzydka, to jeszcze zadaniem jest wystrzelenie w kosmos... zielonych ludzików. W rzeczywistości to faktyczny symulator uwzględniający wiele czynników fizycznych. Gdy pierwszy raz odpalisz KSP, może ci się wydawać, że to gra o budowaniu rakiet i wysadzaniu ich w powietrze. Trochę tak jest, ale za tym wszystkim stoi cała masa prawdziwej nauki: mechanika orbitalna, grawitacja, aerodynamika, delta-v, transfery Hohmanna. Brzmi poważnie? Spokojnie. Sam też za wiele z tego nie pojmuję, ale gra prowadzi krok po kroku. Gdy wreszcie po raz pierwszy samodzielnie wejdziesz na orbitę poczujesz się jak prawdziwy inżynier z NASA.
To jest największy walor edukacyjny tej gry - uczysz się przez porażki. Rakieta nie poleciała? Zły środek ciężkości, źle ustawione silniki, za mało paliwa, za dużo paliwa… Tu wszystko ma znaczenie. I zamiast frustrować - wciąga. Z czasem zaczynasz rozumieć, jak działa grawitacyjne przyciąganie planet, jak wykonać manewr dokowania na orbicie. Bez nudnych wykładów, a przez praktykę. Najlepsze jest, że gra inspiruje. Nie raz sięgnąłem po kartkę i długopis, by rozpisać równanie lub szukałem w Google znaczenia pojęć. Aż zacząłem tęsknić za czasami liceum, gdy w klasie mat-fiz zamiast zakuwać do egzaminu z książki potocznie zwanej "medykiem", wystrzeliwałem Kerbale w kosmos.
Uwaga! Kerbal Space Program to produkcja, która wciąga na wiele godzin. Co jeśli nie masz aż tak dużo czasu? Może jest alternatywa na urządzenia mobilne? Niestety KSP nie doczekał się "mobilki", ale kolejna propozycja to coś dla graczy z Androidem lub urządzeniami na iOS.
Juno: New Origins
Na pierwszy rzut oka Juno: New Origins wygląda jak młodszy brat Kerbal Space Program, ale bardziej skomplikowane i bez zbędnej fikcji. Tutaj wszystko kręci się wokół precyzji, projektowania i testowania od podstaw. Nie tylko rakiet, ale też samolotów, łazików etc. Przy okazji uczysz się fizyki, aerodynamiki, czy mechaniki pojazdów, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Walory edukacyjne? Cała masa inżynieryjnej zabawy. Do tego dobry wstęp do programowania, bo gra wykorzystuje mechaniki programowania wizualnego i języka VIZZY, podobnego do Scratcha.
Dla mnie okazało się to zdecydowanie za dużo - ten tytuł trochę mnie przerósł. To już nie jest zwykła gra, a faktyczna nauka tych skomplikowanych systemów. Najważniejsze jednak, że to ciekawa forma rozrywki, wprawiająca w ruch nie tylko wirtualną rakietę, ale prawdziwe szare komórki. Grę możesz uruchomić w dowolnej chwili na smartfonie, umilając sobie czas w autobusie, na przerwie w pracy, czy w poczekalni. Tylko nie włączaj katapulty, bo odlecisz.
Dlaczego warto sprawdzać takie gry
Bo są dowodem, że granie to nie tylko magia, karabiny i fikcja w fikcji. To też ciekawe narzędzia do rozwoju pasji. Kiedyś marzyłem o zwiedzaniu kosmosu. Dziś jest to mało realne, ale być może czytają to rodzice, których zdołam zainspirować, by ciekawie spędzili czas ze swoimi dziećmi. Być może one też - jak niegdyś mały Bartek - marzą o gwiazdach?
Pamiętajcie, symulacje to gatunek, który potrafi mocno obciążyć sprzęt, dlatego warto zaopatrzyć się w dobry komputer lub smartfona gamingowego do płynnej rozgrywki.
Beata Giska 
Wojtek Jabczyński 
