Przeanalizowałem sobie bardzo prostą sprawę. W większości dyscyplin sportowych przed rozpoczęciem zawodów następuje przywitanie. To całkiem normalne. Po wejściu piłkarzy na murawę, następuje podanie dłoni. Koszykarze przed pierwszą syreną przybijają sobie „piątki”, podobnie czynią hokeiści, zarówno ci na lodzie jak i na trawie. Tenisiści ziemni i stołowi nad siatką po wybraniu stron podając dłoń, życzą sobie jak najlepiej. Siatkarze i badbitoniści czynią to pod siatką. Snookerzyści przez uścisk dłoni, rozpoczynają każdą sesję. Kolarze na linii startu witają się serdecznie ze sobą. Serdeczność nie omija też padoku Formuły 1, przed każdym niedzielnym Grand Prix. W specjalnej strefie na górze skoczni w oczekiwaniu na swoją szanse, skoczkowie pozdrawiają się szczególnie. Nie inaczej jest w biathlonie i biegach narciarskich. Specyficznie witają się zawodnicy rugby. To warto zobaczyć:

Jakże różne mogą być sposoby powitania. Co kraj to obyczaj, a przecież sprawa międzynarodowa. Ktoś powie, że ten malutki gest, to kwestia dobrego wychowania. Bez względu czy kogoś darzymy sympatią czy też nie, powitanie raczej powinno mieć miejsce. Choć przecież nikt nikogo nie zmusza. Świat sportu to nie tylko ta sielankowa serdeczność opisana w pierwszych linijkach tego tekstu, który poniekąd powinien przekazywać najszlachetniejsze wartości. To również podziały, waśnie, spory i to niekoniecznie te sportowe. Zabrakłoby pewnie tu miejsca na wymienienie powodów. Niektórzy nie podają sobie ani ręki, ani nogi, czasem nie odzywają się do siebie w ogóle. I na końcu zadam sobie pytanie. Czy ja wszystkim chcę mówić zwykłe „cześć”? W takim razie może niektórych zacznę witać polinezyjskim tańcem „Haka”?

Dziś publikujemy kolejny wpis naszego czytelnika – tym razem na blogu debiutuje Benchmark, którego propozycja wygrała nasz konkurs urodzinowy. Jeszcze raz gratulujemy. Wcześniej mogliście już przeczytać co nasi stali czytelnicy sądzą m.in. o magicznych kaloszach z ładowarką i namiocie pokrytym ruchomymi panelami słonecznymi.

Benchmark: Niedawno uczestniczyłem w Pierwszym Międzynarodowym Festiwalu Filmowym RegioFun w Katowicach. Jednym z filmów konkursowych, który przykuł moją uwagę (już sam tytuł był intrygujący) była międzynarodowa koprodukcja norwesko-niemiecko-hiszpańska „The Orange Girl” (na rodzimym, norweskim rynku występuje jako „Appelsinpiken”).

To metafizyczna, wręcz mistyczna historia miłosna w wielu wymiarach. Są piękne, skandynawskie plenery zimowe, jest młodość serca i dojrzałość rozumu, ale również element tragiczny. Każdy znajdzie w nim tak naprawdę coś dla siebie, wszak powstał na podstawie książki przetłumaczonej na 43 języki, bo to historia uniwersalna. Miejmy nadzieję, że niedługo pojawi się na polskich ekranach. Gorąco polecam – naprawdę warto!

Mam nadzieję, że już niedługo będę mógł zaprezentować Wam wywiad z odtwórczynią tytułowej roli, czyli samą The Orange Girl…