Bartlomiej Roch
Drodzy blogerzy, dziś odchodzę z pracy. Oczywiście nie bez żalu, z dużym bagażem doświadczeń i chyba jeszcze większym wspomnień, szczególnie związanych z ludźmi, którzy w naszej firmie pracują (czytaj też: koleżanki i koledzy z redakcji bloga) i tymi, z którymi dane było mi współpracować na zewnątrz czyli również z Wami! To jednak 4,5 roku przepracowane w Grupie TP-Orange, w różnych strukturach od Departamentu PR, Sponsoringu do Biura Zarządu choć właściwie od 2007 robiłem cały czas to samo, czyli zajmowałem się odpowiedzialnym biznesem i różnorodnością.
Moim nowym pracodawcą będzie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, od września zostaję zastępcą dyrektora Instytutu Kultury Polskiej w Nowym Jorku. Przez kilka następnych lat jako polski dyplomata zajmował się będę promocją polskiej kultury w Stanach Zjednoczonych, co jak wiecie z wpisów na blogu równie mnie interesuje jak CSR i Diversity. A dla ciekawych, moje nowe biuro znajduje się wysoko wysoko w budynku na końcu tego filmiku :):
Na pewno żałuję, że nie będę już uczestniczył w kilku wydarzeniach tej jesieni w Polsce i już spieszę wam o nich dać znać. Koniecznie jeżeli będziecie mieli okazję je zobaczcie: Przemiany Festiwal (CN Kopernik), który startuje w ten czwartek w Warszawie; Pokolenie przemiany, nowa sztuka z Indii (Zachęta Warszawa), Cafe Bar Pauliny Ołowskiej (MN w Krakowie) obydwa wernisaże w ten piątek; Europejski Kongres Kultury rozpoczynajacy się 8 września we Wrocławiu; Warszawa w budowie (MSN w Warszawie) i Kara Walker (CSW ZUj w Warszawie) w październiku; Goshka Macuga (Zachęta Warszawa) w listopadzie. Może jako współpracujący z nimi blogerzy będziecie mieli ochotę napisać coś o tych wydarzeniach?
Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za wszystkie wpisy i dyskusje i mówię Wam „do zobaczenia”. Z blogiem zostaję dalej w kontakcie, bo będę od czasu do czasu pisał relacje z Nowego Jorku. I to nie tylko o nowinkach technologicznych :). Dawajcie znać co was mogłoby interesować. Do usłyszenia, wasz korespondent „wolontariusz” z USA (tu wielki ukłon dla Moniki, z którą na co dzień pracowałem, a która wolontariat w naszej grupie rozwijała – przyznaję, że sam się przed nim trochę dotąd „migałem”…).
Jarosław Konczak 
Michał Rosiak 