No i mamy ciąg dalszy naszej historii. W poprzednim odcinku nasi bohaterowie przeżyli dość dramatyczne chwile. Poniżej znajdziecie kolejny odcinek. Czytajcie, piszcie. Jak zwykle swoje propozycje przysyłajcie do mnie: krzysztof.swidrak2@orange.com.
Nie możliwe? A jednak. Zatrzymali się w jakiejś jamie, tunelu lub czymś bardzo podobnym. Trochę ciemno, lekko wilgotno. Coś miękkiego pod nogami, a w zasięgu ręki szorstkość. No i jeszcze to światło. Szybka gonitwa myśli. Na pewno nie są w rzece. To pewne. Chociaż tak naprawdę, gdy idzie się na spotkanie z UFO nic nie może być pewne. Dlaczego biegli w stronę światła? Nie mieli pojęcia. Nie mieli również pojęcia, dlaczego im szybciej biegli, tym świtała było coraz mniej, a gdy zwalniali było go więcej. Chociaż żaden z nich nie wiedział, o co chodzi, to każdy z nich próbował rozwiązać zagadkę. Gdy spadali, czuli strach, co w zasadzie dziwne nie jest, ale po jakimś czasie wyparła go ciekawość. A nawet cała sytuacja zrobiła się nawet zabawna. Biegniesz – światło przygasa. Zwalniasz – świtało rozbłyska ze zdwojoną siłą.
- Ty, niezłe to, co? – zagadnął „Brzdąc”.
„Piegowaty” nic nie odpowiedział. Był zafascynowany całą sytuacją. Przypomniało mu się, że coś tam kiedyś czytał o dziwnych świetlnych zagadkach, ale czytać to jedno, a zobaczyć to drugie.
- Ej, „Piegowaty”, jesteś tam? – zapytał zniecierpliwiony „Brzdąc”. Nie żeby go nie widział. Widział i to dobrze, ale „Piegowaty” stał jak zahipnotyzowany. Jakby nieobecny, chociaż zaledwie kilka kroków od niego. „Brzdąc” szturchnął go ramieniem. Żadnej rekcji. Cisza.
- Ale czad! – wykrzyknął „Piegowaty”.
- Widziałeś, widziałeś? – mówił podekscytowany.
„Brzdąc”, co prawda widział, ale cała sytuacja z tym światłem aż tak go nie kręciła jak jego kumpla. No, ale cóż było robić. Kumpel, to kumpel, a sytuacja, w jakiej się znaleźli wymagała od obu więcej niż zwykle.
Nie wiedzieli dokładnie jak długo trwała ta świetlna sytuacja. Nagle światło zniknęło. Tak po prostu i definitywnie. Obaj stanęli w półmroku. I w kompletnej ciszy. Ich oddechy zrobiły się jakby szybsze. Najpierw usłyszeli szmer. Delikatny, prawie niesłyszalny. Potem jakby mlaśnięcie. Z kompletnego odrętwienia wyrwało ich pytanie
- Kim jesteście?
Głos był miękki, ale stanowczy.
Zrobiło się cokolwiek dziwnie.
Wojtek Jabczyński 
Bartosz Nowakowski 
Krzysztof Swidrak