Zdarza się Wam czasem wściekać na kogoś, kto przy Was głośno rozmawia przez telefon, opowiadając o sprawach, o których wcale nie macie ochoty słuchać? Albo gdy totalnie ignoruje co się do niego mówi, pisząc w tym czasie smsy albo przeglądając pocztę? Mnie się zdarza. Z kolei idąc dziś do pracy widziałem dość zabawną sytuację, gdy dwie dziewczyny zapatrzone totalnie w ekrany swoich telefonów wpadły na siebie czołowo, wywracając się nawzajem. Ot, znak czasów – myślę sobie zawsze w takich sytuacjach, nigdy nie wiedząc, czy można coś na to tak naprawdę poradzić.

Problem jest poważny, o czym zresztą  przeczytać można w dzisiejszej Rzeczpospolitej, która przytacza badania zrobione przez TNS OBOP na temat korzystania z telefonów przez polskich nastolatków. Wynika z niego, że co trzeci z nich (36%) nie wyobraża sobie dnia bez telefonu komórkowego, głównie wykorzystując go do wysyłania smsów (76%), nieco mniej do dzwonienia (70%). W rankingu wysoko jest też odsłuchiwanie muzyki (65%). Co gorsza, niewiele jest miejsc, w których nastolatki czułyby się nadmiernie skrępowane używaniem komórek. W omówieniu raportu możemy przeczytać: „Znaczący odsetek młodych ludzi, bo aż 60%, korzysta z telefonu komórkowego podczas lekcji. 18% uczniów robi to w takcie sprawdzianów i klasówek. Z kolei rodzinny posiłek jest zakłócany korzystaniem z komórki przez 44% badanych. Więcej niż co czwarty (28%) nastolatek korzystał z telefonu w kinie podczas filmu lub w teatrze podczas przedstawienia. W trakcie mszy w kościele z telefonu zdarzyło się korzystać 8% młodzieży.”

Raport OBOPu powstał przy okazji uruchomienia kampanii społecznej „Uwaga, fonoholizm!”, której celem jest przeciwdziałanie nadmiernemu użytkowaniu telefonów przez młodzież. Jej twórcy uważają, że taka komórkomania może doprowadzać do uzależnienia, ze wszystkimi jego konsekwencjami (tak jak przy alkoholizmie, czy uzależnieniu od narkotyków).

Jak sądzicie, czy taka kampania ma szansę powodzenia? A może nie powinna dotyczyć tylko młodzieży? Nie macie czasem wrażenia, że dorośli też mają z tym problem?

Zazwyczaj nie oglądam tenisa. Patrzenie choćby na najbardziej pasjonujące wymiany po pewnym czasie staje się po prostu nudne, więc wolę pomarnować czas w inny sposób. Na tej samej zasadzie nie lubię Formuły 1 (ileż można jeździć w kółko), zdecydowanie przedkładając ponad nią rajdy samochodowe, parę innych sportów, wywołujących we mnie zazwyczaj przeciągłe ziewnięcie też by się znalazło. Wszystko się jednak zmienia, gdy na kort/tor/parkiet/boisko (niepotrzebne skreślić) wychodzą Polacy.

Wczorajszemu meczowi Łukasza Kubota w IV rundzie Wimbledonu przyglądałem się „multimedialnie” – w godzinach pracy zerkałem na okienko wyników na żywo na stronie turnieju, w drodze do domu sprawdzałem wynik w telefonie, by decydującego piątego seta obejrzeć przed telewizorem. Dawno tak nie zaciskałem kciuków (a nawet zębów!) i nie czułem takich emocji przy występie polskiego sportowca. I mimo porażki Kubota jestem z niego piekielnie dumny. Choćby dlatego, że dzięki niemu na świecie nie mówi się o Polsce tylko w kontekście katastrof, kłótni polityków i różnych tego typu mało przyjemnych zdarzeń, nie wpływających zbyt pozytywnie na obraz naszego kraju na świecie. A teraz przynajmniej przez kilka dni na stronach sportowych światowych mediów czytamy m.in. o „Polaku grającym chwilami niczym Federer” (BBC), czy o „hiperagresywnej, godnej naśladowania grze Kubota” (Marca). Śmiem twierdzić, że meczami z Karloviciem, Monfilsem i Lopezem zrobił dla Polski więcej dobrego niż politycy przez ostatnie pół roku…

„Jeśli nie wygrywa się meczu 3:0, to przegrywa się 2:3” – co prawda to powiedzenie siatkarskie, nie tenisowe, tym niemniej od razu nasunęło mi się na myśl, gdy Kubot nie wykorzystał dwóch meczboli w trzecim secie. Ostatecznie, gdy do głosu doszło zapewne makabryczne zmęczenie (w tenisa grałem raz, pół godziny, na poziomie „dalekim od zawodowego” – nie wyobrażam sobie ponad czterogodzinnego meczu na maksymalnych obrotach!) górą było większe doświadczenie Hiszpana. Nie mam jednak wątpliwości, że kolejne emocjonujące mecze Polaka o ważne trofea czekają nas już niebawem. Kwalifikant, skazany na pożarcie góra w drugiej rundzie, nie staje o krok od wielkoszlemowego ćwierćfinału przypadkiem. Co się odwlecze to nie uciecze, a ja znów zasiądę z wypiekami na twarzy przed telewizorem.