Pyeongchang (Korea Południowa) zoorganizuje Igrzyska Olimpijskie w 2018 roku. Po letnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu i MŚ w piłce nożnej w 2002 roku to kolejna wielka impreza w tym azjatyckim kraju. Poprzednie dwie nie najlepiej mi się kojarzyły i to wcale nie chodzi o postawe naszych zawodników. Chodzi o sędziowanie.
Dziś pamiętam przez mgłę skandale sędziowskie na IO w 1988 roku, kiedy na ringu działy się prawdziwe cuda i bokserzy, którzy nie potrafili trafić przeciwnika wygrywali później na punkty. Przypadkowo mocno obici „zwycięzcy” mieli skosne oczy i pochodzi z kraju graniczącego z Koreą Północną. Zagadka – co to za kraj:)?
Za to doskonale pamiętam podczas MŚ w 2002 roku choćby mecze Korea – Włochy (2:1) i Korea – Hiszpania (5:3 w karnych). Sędziowie nie uznali w meczu z Hiszpanią 2 bramek, nie mówiąc już opozycjach spalonych, których nie było. Sędzia liniowy z Tobago pokazał, iż piłka wyszła za końcową linię w momencie kiedy strzelenie bramki przez Hiszpanów było formalnością. Protesty zostały oddalone przez FIFA – na zasadzie przyslowia „nie skleisz rozbitego jajka”. Słowa wypowiedziane przez redaktora sportowego TVP bardzo trafnie określają to co działo się na boisku; „Ile bramek należy strzelić Korei, aby wygrać 1 do 0…. na pewno więcej niż 2”. Mecz z Hiszpanią dla mnie pozostaje zawsze najbardziej żenującym pojedynkiem w historii MŚ. (Choć oczywiscie ewidentnie wypaczonych przez sędziów meczów było więcej).
Dlatego mam pewne uzasadnione obawy co zobaczę za te kilka lat. Choć trudno pewnie będzie wygrać tybylcom na dużej skoczni z wynikiem 50 m z Finami, Austryjakami i może Polakami skaczącymi po 130 m, to jednak w uznaniowym sporcie jakim jest jazda figurowa na lodzie o sędziowanie jak na ringu (1988) czy jak na murawie (2002) już będzie znacznie łatwiej. Tego obawiam się ja i pewnie wszyscy miłośnicy idei Pierra de Coubertin, idei w którą nie ukrywajmy wierzą dziś tylko dzieci i to te bardzo małe.
