Michał Rosiak
Mam wrażenie, że jeśli chodzi o sport, jesteśmy narodem bezlitosnych malkontentów. Gdy komuś idzie dobrze – jest za nim cała Polska. Gdy jednak tylko odrobinę zacznie powijać mu się noga, okazuje się, że od miłości do złośliwości i nienawiści jest bardzo blisko, a niedawny sportowy Bóg zostaje ochrzczony – w łagodnej wersji – nieudacznikiem.
Niedziela, 20 stycznia 2002, Wielka Krokiew w Zakopanem. Dwa tygodnie wcześniej Sven Hannawald sensacyjnie jako pierwszy w historii wygrał wszystkie konkursy Turnieju Czterech Skoczni, zostawiając w pokonanym polu rewelacyjnego do tego momentu właściciela Kryształowej Kuli, Adama Małysza. Siódmy dzień wcześniej Małysz prowadzi po 1. serii. Chwilę wcześniej tracący do niego 1,3 pkt. „Hanni” skoczył 125 m, a tablica świetlna po skoku Adama pokazuje właśnie 123,5. Ponad 20 tysięcy ludzi na Wielkiej Krokwi i drugie tyle wokół obiektu zamilkło, czekając na noty za styl. Nigdy wcześniej i nigdy później nie słyszałem tak przejmującej ciszy, w której można by chyba usłyszeć nawet bzyczenie komara. Za to fala uderzeniowa po eksplozji radości, gdy okazało się, że Małysz wygrał o 0,6 pkt. wybiła chyba wszystkie komary w okolicy :)
Przez najbliższe trzy dni Orzeł z Wisły trzykrotnie stanie przed kilkudziesięciotysięczną publicznością na Wielkiej Krokwi, której niepowtarzalna atmosfera podczas konkursów Pucharu Świata jest ewenementem w skali światowego sportu. Cytując klasyka: „Jeśli nie teraz – to kiedy? Jeśli nie tu – to gdzie?”. Od początku sezonu Małysz, przeżywający po trzech słabszych (z wyjątkiem dwóch srebrnych medali olimpijskich) sezonach renesans formy niczym rok temu Brett Favre :) plasuje się w na niższych stopniach podium, lub w jego okolicach. Jeśli ma odnieść pierwsze zwycięstwo od niemal trzech lat (ostatnio wygrał 25.03.07 w Planicy) i być może nawiązać walkę z Thomasem Morgensternem o piąty triumf w walce o Kryształową Kulę, to gdzie, jak nie pod Tatrami?
Dla mnie jednak Adam wcale nie musi wygrać w ten weekend, ani być w czołówce rywalizacji o Puchar Świata. W ciągu swojej 16-letniej kariery dał mi już tyle emocji i wzruszeń, że mój szacunek dla niego jako sportowca nie zgaśnie nawet gdyby do końca skakał jak Eddie Edwards. Nigdy nie zrozumiem tych, którzy przez ostatnie lata z szyderstwem i ironią mówili, że „Małysz się skończył”. Widać mają wyjątkowo krótką pamięć – ja bardziej niż słabsze skoki pamiętam lecące mi ciurkiem z oczu łzy wzruszenia, gdy w Lahti Polak przeskoczył w drugiej serii konkursu na K=90 Martina Schmitta, zostając po raz pierwszy mistrzem świata. Co nie zmienia faktu, że przez trzy najbliższe dni będę siedział z zaciśniętymi zębami przed telewizorem, choćby dlatego, żeby malkontentom szydercze uśmiechy zamarły na ustach...
Jarosław Konczak 
Wojtek Jabczyński