Nie macie czasami wrażenia, że wszystkie kolejne smartfony wyglądają tak samo? Nic więc dziwnego, że producenci szukają przynajmniej dla swoich flagowców jakiegoś wyróżnika. Nie inaczej jest w przypadku HTC U12+, którego miałem przyjemność używać przez ostatni tydzień.

Przytul mnie

Takim wyróżnikiem w przypadku tajwańskiego producenta jest począwszy od poprzedniego modelu technologia Edge Sense. Przyznam się szczerze, że o ile zachwytów nad nią nie do końca rozumiem, tak faktycznie czasami ułatwia to życie. Domyślnie ściśnięcie bocznych krawędzi uruchamia aparat, zaś kolejne powoduje zrobienie zdjęcia. Jeśli natomiast przytrzymamy dłużej – pojawi się menu szybkiego dostępu (które odkryłem w zasadzie przypadkiem 🙂 ).

W tegorocznym flagowcu inżynierowie HTC rozszerzyli możliwości Edge Sense, dodając również gesty… stukania w boczną część obudowy telefonu. Oczywiście tam też wywoływane funkcje są w pełni konfigurowalne – ja na przykład korzystałem ze stukania, by opuszczać belkę powiadomień. W tym telefonie taka pomoc faktycznie się przydaje, bowiem kryjąca sześciocalowy ekran bryła U12+ wydaje się być dość spora i robi wrażenie masywnej (w sumie 188 g to niemało). Matryca to Super LCD6, w rozdzielczości QHD, oczywiście w formacie 18:9 i – hosanna! – bez notcha! Inna rzecz, że brak spopularyzowanego przez Apple brzydactwa jest w pełni uzasadniony.

„Cztery oczy” HTC U12+

Dwa aparaty z przodu to nie nowość – choć wciąż rzadkość. Cel oczywisty – toż bokeh, czyli programowe rozmycie tła przy „selfiaczku” jest od jakiegoś czasu bardzo modne. Oba „oczka” to 8 megapikseli, wybaczcie, ale oszczędzę Wam moich selfie – mogę jednak zapewnić, że rozmycie nie wydaje się sztuczne, wygląda to naprawdę bardzo zgrabnie.

Rozmyć możemy oczywiście także przy użyciu głównych obiektywów aparatu, których też mamy do dyspozycji parę.

Główny to 12 megapikseli ze światłem f/1.8 i dużymi pikselami (1.4µm), drugi zaś – 16 Mpix, f/2.6, 1.0µm. Do tego oczywiście standardowy już coraz częściej we flagowcach hybrydowy autofocus, korzystający z lasera i detekcji fazy. Z tyłu znajdziemy też wyraźnie wyodrębniony czytnik odcisków palców (żadnych problemów z trafianiem na ślepo) i półprzezroczystą obudowę. Ciekawie to wygląda, telefon dzięki temu jest bardziej – hmmm – geeky.

A jak wychodzą zdjęcia?

Nocna Warszawa, pełna sztucznego, żółtego światła.

Chmury widoczne z poznańskiego Mostu Dworcowego.

Kolejny wyróżnik flagowców HTC już od kilku lat to wyjątkowe możliwości muzyczne. Akurat zdjęcia muzyki – choćbym bardzo chciał – nie dam rady zamieścić, ale muszę przyznać, że w tym aspekcie po raz kolejny się nie zawiodłem. Nie jestem audiofilem, ale jest czysto i głośno do tego stopnia, że koledzy z pokoju szbko wyszli ze zdecydowaną propozycją, bym już zakończył testy głośnika 🙂

Telefon z Sensem

Na co dzień HTC U12+ to przede wszystkim zgrabny – choć spory – telefon nie do zarżnięcia (Snapdragon 845 i 6 GB RAM robią swoje), ze 128 GB miejsca na pliki, w wersji dual SIM, z nakładką HTC Sense, cechującą się znanym od lat skrajnym ekranem z newsami, informacjami z kalendarza i feedem z naszych mediów społecznościowych

i wirtualnym asystentem, podpowiadającym nie za często i – co więcej – na temat 🙂

Nakładka HTC Sense jest jak dla mnie najbardziej specyficzna ze wszystkich „ubranek” dla Androida, oferowanych przez producentów i jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy potrzebują czasu, że akurat do niej się przyzwyczaić. Czy warto? Kwestia gustu, mnie się całkiem podoba, choć ikony robią wrażenie… hmmm, dużych 🙂

Przyciski bez przycisków

A na koniec zostawiłem sobie nowość HTC, która zapewne stanie się języczkiem u wagi, gdy U12+ trafi do sprzedaży. Jak myślicie, co widać na zdjęciu poniżej?

Nieprawda, wcale nie przyciski 🙂 To są – jakby to określić – wybrzuszone elementy obudowy. Nie da się ich wcisnąć, ale przy naciśnięciu odpowiadają wibracją. Trzeba się do tego przyzwyczaić, ale po kilku dniach takie korzystanie z przycisków jest zupełnie naturalne (choć czasami jeszcze trochę dziwne). Skąd taki pomysł? Ciekawe, ale faktycznie im mniej mechanicznych części tym mniejsze ryzyko, że coś się zepsuje 🙂

Co nie zmienia faktu, że HTC U12+ nie wygląda na telefon, który miałby się w ogóle zepsuć, nawet od wpadnięcia do wody (choć ja, mając w ręku egzemplarz techniczny, wolałem nie wrzucać go do wody). To porządne, szybkie, solidne urządzenie, nie przypominające dziecięcej zabawki. I robi fajne zdjęcia 🙂

Widzieliście kiedyś jak stawia się mobilną stację bazową? Ja nie, Wy pewnie też. Najwyższy czas coś z tym zrobi!  A to nie jedyny mocny element dzisiejszego „Jak to działa?”

Obrazek już widzieliście, teraz czas na więcej szczegółów, bo do Orange Warsaw Festival zawsze solidnie się przygotowujemy, by nie zawieść kilkudziesięciu tysięcy fanów muzyki, którzy chcieliby podzielić się przeżyciami z bliskimi. Pracy jest więc sporo.  Po pierwsze dorzuciliśmy do pieca w zakresie przepustowości 4G na pięciu znajdujących się w okolicy stacjach bazowych. Na dwóch z nich mamy już agregację trzech nośnych, a na dwóch kolejnych zagregowaliśmy 1800 MHz i 2600 MHz. Mobilna stacja bazowa została „dopieszczona” w każdym calu – trzy nośne 4G, GSM na dwóch częstotliwościach i 3G na 2100 MHz. Ma dwa sektory ustawione tak, by obejmować cały teren imprezy, wszystko po to by internet na OWF działał możliwie najlepiej. Wyposażyliśmy ją w radiolinię o przepustowości do 1 Gb/s , choć trzeba pamiętać, że to jednak teoretyczna wartość, bo wszystko zależy choćby od pogody. Od 1 czerwca macie do zgarnięcia 10 GB, więc grzechem byłoby nie skorzystać.

Takie przygotowania są niezbędne, bo w ubiegłym roku fani muzyki przesłali w czasie Orange Warsaw Festival 2,6 TB danych. W największym szczycie ruchu był on kilkukrotnie większy, niż normalnie w tej okolicy. Znacznie więcej było także korzystających z naszej sieci.

W tym roku, obok mobilnej stacji bazowej zadbaliśmy także o więcej stref Wi-Fi. Do tej pory była jedna, teraz będą trzy. Ich możliwości nie są podzielone po równo jeżeli chodzi o liczbę punktów dostępowych.  Nie są one podzielone równo – w strefie Orange będzie ich cztery i po jednej przy kasach oraz na festiwalowym polu. Wszystko dla Was ;-).

Nasze prace przy Orange Warsaw Festival to początek tego, co robimy już (i robić będziemy) w te wakacje, byście mieli wszędzie świetny internet. Bądźcie czujni! I tak, będziemy robić w przyszłym tygodniu podsumowanie OWF 😉

A gdybyście nie widzieli jeszcze poprzednich odcinków serii to…

Gdzie w Europie można spotkać jednocześnie 8000 startupów? W Paryżu, podczas Viva Technology. Stolica Francji od kilku lat wytrwale pracuje na miano europejskiej stolicy innowacji. W jednym miejscu spotykają się wizjonerzy, giganci biznesu, politycy, artyści, startupowcy, pasjonaci nowych technologii, roboty, drony i sztuczna inteligencja. Nic dziwnego, że wszyscy chcą tu być.

Z założenia jest to wydarzenia biznesowe, gdzie największe firmy prezentują się wraz z akcelerowanymi przez nie startupami, jednak charakter imprezy ewoluuje. Podczas tegorocznej Vivy odbyło się szereg inspirujących spotkań, m.in. z Markiem Zuckerbergiem (rozmowa do obejrzenia tutaj), Dara Khosrowshahi, CEO Ubera, czy Ginni Rometty, CEO IBM. W wielu prelekcjach przewijał się wątek sztucznej inteligencji.

Roboty, sztuczna inteligencja, drony

80 000 uczestników, 8000 startupów, 103 kraje – to bilans tegorocznej edycji. Swoje innowacje zaprezentowały największe firmy: Google, Facebook, Microsoft, Orange, BNP Paribas, Sodexo, Airbus (na stoisku można było zobaczyć miejski dron – taksówkę).  W ciągu trzech dni wydarzenia odbyło się kilkaset prelekcji, spotkań, warsztatów, sesji pitchowania. Każdy mógł znaleźć coś dla siebie. Wśród gości krążyły roboty, zaczynając od Pepperów, czyli małych robotów – przewodników, aż po ogromne roboty sterowane głosem.

Viva Orange, Viva startupy

Orange, jako partner tego wydarzenia, prezentowało na swoim stoisku startupy, z którymi współpracuje na całym świecie. Do Paryża przyjechały też cztery firmy z Polski, znane wam już Naviparking (aplikacja Android i iOS; na mapce pokazuje miejsca parkingowe w okolicy wraz z kosztem zostawienia na nich samochodu), JT Weston z aplikację Makigami, czyli szwedzkim stołem dla dużych firm i korporacji, umożliwiającym komponowanie własnych aplikacji z gotowych modułów, SEEDIA – producent solarnych ławek, przystanków i infokiosków oraz Whirla – system bezprzewodowego ładowania telefonów dla kawiarni, biur, centrów handlowych.

Specjalnie dla was przygotowałam podsumowanie video Viva Tech, z udziałem naszych gości, Iwony (Naviparking) i Michała (Whirla).