Boicie się czasami o swoje karty płatnicze? Albo inaczej – czy bywacie o nie… zadrośni? Np. o to, że pójdą sobie to kogo innego? 😉

Dobra, żarty na bok. Ubiegłoroczne udane ataki w USA na kasy m.in. sieci Target i Home Depot udowodniły, że utrata numeru karty płatniczej nie jest tak trudna, jak mogłoby się wydawać. Ba – nie trzeba patrzeć za ocean, mój kolega z departamentu ostatnio znalazł skimmer na bankomacie w stolicy z którego usiłował wypłacić pieniądze… Mało brakowało, a dowiedziałby się, że jego karta w rubryce „hobby” mogłaby sobie wpisać: „podróże”…

Co z tym zrobić? Visa wpadła właśnie na niezly pomysł, ale – jak to bywa z genialnymi pomysłami – coś za coś. Z jednej strony unikamy sytuacji, gdy ktoś używając danych z naszej karty robi zakupy w jakiejś uroczej krainie za siedmioma górami. Z drugiej jednak – musimy wyrazić zgodę na to, by kolejna firma mogła śledzić nasz telefon komórkowy. Po co ta zgoda? Ano po to, by w momencie, gdy używana jest nasza karta, bankowe systemy sprawdziły, gdzie w tym momencie jest nasz telefon. I tym samym, jeśli my akurat siedzimy w pracy w warszawskim biurze, jednocześnie wypłacając gotówkę z bankomatu np. w Argentynie, to po pierwsze podły złodziej dostanie odmowę, po drugie zaś – my dostaniemy informację, że ktoś usiłuje zrobić nam przykrość. Same plusy – gdyby nie to, że dajemy się inwigilować.

Co Wy na to? Cel uświęca środki? Korzystalibyście z takiej funkcjonalności? Ja muszę się jeszcze chwilę zastanowić, ale mam wrażenie, że chyba tak. Mogę oddać odrobinę swojej prywatności za świadomość, że ordynarnie nie rąbną mi kasy.

Pamiętacie pierwszy talent show w polskiej telewizji? W latach 90-tych w ramówce niepodzielnie rządziła „Szansa na sukces”. Potem pojawił się Idol, bazujący na podobnej idei i rozwiązał się worek z talent show. O dziwo, ludzie wciąż chcieli oglądać kolejne edycje Idola, X-Factor i Mam talent.

Zastanawiałam się, co jest takiego w talent show, że od wielu lat wciąż je oglądamy. Czy chodzi o możliwość decydowania o czyimś losie? Podglądania zmagań innych? Ocenianie ich z bezpiecznej pozycji własnego fotela?

Pierwszy spektakularny sukces w historii talent show osiągnęli Paul Potts i Susan Boyle, uczestnicy Britain’s Got Talent. Gdy wyszli na scenę i przedstawili się jury, nikt nie spodziewał się, że ci zwyczajni ludzie za chwilę zaśpiewają w TAKI sposób.  A potem zaśpiewali i do wszystkich dotarło, że są świadkami czegoś wyjątkowego. Kiedy oglądałam ich występy, zobaczyłam magię. Wiedziałam, że od tej pory wydarzenia potoczą się inaczej – Paul raczej nie wróci do sprzedaży telefonów, a Susan przestanie być anonimową panią domu.

Takich historii jest więcej – Cristina, śpiewająca zakonnica z Włoch, czy Emmanuel, niepełnosprawny chłopak z Iraku. Wszystkie łączy jedno – dają ludziom okazję do uruchomienia własnej odwagi i pokazania światu swojej wyjątkowości. Na tym właśnie polega magia talent show .

W zeszłym tygodniu obserwowałam ludzi, którzy stanęli przed audytorium złożonym z prezesów, dyrektorów, inwestorów i ekspertów i zaprezentowali  swoje start-up’y. Działo się to podczas przesłuchań do 2. edycji Orange Fab. Przyglądałam się tym wystąpieniom. I wiecie co? Parę razy czułam, że jestem świadkiem czegoś niezwykłego. Nie jest łatwo opowiedzieć nieznanym osobom o sobie: o swoich marzeniach, planach, obawach i niepowodzeniach. Zwłaszcza, jeśli ci ludzie to biznesmeni, dla których liczy się konkret. A jednak  nasi półfinaliści zrobili to i była w tym magia – odważyli się pokazać siebie.

Wśród kandydatów byli Eryk i Łukasz z PKRM Sp. z o.o.  Panowie projektują usługi lokalizacyjne, wykorzystując stacje bliskiego zasięgu, czyli femtokomórki. Ich rozwiązanie jest proste  – lokalizuje użytkownika na podstawie aktywności.  Nie wymaga przy tym specjalnych modułów, czy GPS. Pracują nad nim od 13 lat, jednak do tej pory nie trafili na podatny grunt.  Mam nadzieję, że tym razem im się uda i trafią do naszego akceleratora, a potem poszybują jeszcze dalej. Chłopaki, ściskam za Was kciuki 🙂

Zobaczcie, jak wyglądały przesłuchania.

W materiale nie znalazły się wszystkie półfinałowe rozwiązania. Opisy pozostałych znajdziecie tutaj. Przed nami jeszcze jedno, dodatkowe przesłuchanie dla spóźnialskich, więc liczę na kolejną porcję magii 🙂

Macie już swoich faworytów?

Rockowe brzmienie, hard-rockowe tony czy miks muzyki punk i funky? Takie muzyczne połączenia będziecie mogli usłyszeć na Orange Warsaw Festival 2015. Zagra między innymi były gitarzysta i autor tekstów Oasis – brytyjczyk Noel Gallager, kanadyjski zespół Three Days Grace oraz polska kapela Łąki Łan. Pierwsze dwa zagrają tego samego dnia – 12 czerwca. Słowiańskie brzmienie w wykonaniu m.in. „Ponia Kolnego” i „Bonka” usłyszymy 13 czerwca. Wszystkie te zespoły uwielbiają grać koncerty i z niecierpliwością czekają na kontakt z festiwalową publicznością. Ja szczególnie nie mogę doczekać się performansu Łąki Łan. Tworzą oni niezwykłe, oryginalne i kolorowe widowisko. Są ulubieńcami studentów

Dzisiejsze ogłoszenie na pewno ucieszy fanów zepołu Oasis. Co prawda zespół już nie istnieje, ale ich muzykaęna pewno wielu z Was wciąż słucha. Koncertowe emocje sprzed 15 lat (już?!), wtedy na Torwarze, tym razem na Torze Wyścigów Konnych „Służewiec” będą mogli znów poczuć prawdziwi miłośnicy „britpopa”. Wielu krytyków muzycznych nazywało styl Oasis „noelrock”, podkreślając ogromny wpływ Noela na sukces zepołu i rozwój brytyjskiej muzyki. Tym bardziej jego występ na Orange Warsaw Festival 2015 będzie muzycznym wydarzeniem.

Poniżej teledyski zespołów, dla przypomnienia a niektórym pewnie do zapoznania 🙂