Znamy już prawie cały piątkowy skład Orange Stage – głównej sceny warszawskiego festiwalu. Do Kings of Leon, 2 czerwca, dołączają dziś: supergwiazda klubowej elektroniki Martin Garrix, uwielbiani w Polsce Years & Years oraz irlandzka gwiazda indie-rocka Kodaline. Na Orange Warsaw Festival 2017 zobaczycie także Imagine Dragons oraz duet Justice. Jeśli jesteś klientem Orange możesz kupić bilety na festiwal w promocyjnych cenach. Można też kupić specjalne pakiety na Orange Warsaw Festival i Open’er Festival Powered by Orange.
Martin Garrix nie skończył jeszcze 21 lat, a już jest jedną z najważniejszych postaci tanecznej elektroniki. W ciągu kilku tygodni singiel „Animals” zdobył blisko miliard wyświetleń klipu na YT, setki milionów streamów, pierwsze miejsca na listach przebojów. W 2016 stanął na najwyższym miejscu prestiżowej listy najlepszych DJ’ów. Dorzućmy do tego prawie 14 milionów fanów na FB i 10 milionów na Instagramie i mamy kompletny obraz idola XXI wieku, który jako dziecko zamarzył o byciu djem i spełnił je z nawiązką.

Fani będą szczęśliwi, kiedy nad Wisłą zagrają na Orange Warsaw Festival „Years & Years”. Ich debiutancki album „Communion” był doskonałą mieszanką popu, r&b i elektroniki, odświeżającą, bo odwołującą się nie tylko do lat 80-tych, ale przede wszystkim do następnej dekady. Płyta „Communion” była najszybciej sprzedającym się debiutem roku na Wyspach i trafiła do rąk ponad miliona fanów, w tym do 20 tysięcy w Polsce, gdzie album pokrył się platyną.
„Kodaline” swój repertuar opierają na fuzji indie-rocka i folku w stylu Mumford & Sons czy Bombay Bicycle Club. Ich debiutancki album „In a Perfect World” z czerwca 2013 roku pojawił się na szczycie irlandzkiej listy najchętniej kupowanych płyt, oraz na trzecim miejscu UK Top 40. Drugi album Kodaline, „Coming Up for Air” ukazał się dokładnie 2 lata temu i szybko powtórzył sukces debiutu. Proste działanie matematyczne wskazywałoby, że właśnie nadszedł czas na nową muzyką, nad którą być może Kodaline właśnie się pochylają. Jeśli tak, to w czerwcu powinniśmy usłyszeć pierwsze efekty.

Do dziś pamiętam tabliczkę, którą dostrzegłem na ścianie „newsroomu” w radiu studenckim w którym pracowałem: „Urządzenia elektryczne pracują lepiej po podłączeniu do prądu”. Niby banał, bo prąd jest przecież wszędzie i wystarczy włożyć kabel do gniazdka i wszystko działa.

A co jeżeli urządzenie stoi w szczerym polu?

Albo z dala od źródeł energii?

Wszystkie nasze szafy ze sprzętem, maszty i inne urządzenia sieciowe są podłączone do prądu. Niektóre siedzą sobie w cieplutkich serwerowniach w komfortowych warunkach, jednak większość stoi w ciemnych zaułkach, pośród bloków i kamienic, czasem wśród łąk na mrozie oraz w deszczu dzielnie transferując dla Was dane. One są szczególnie narażone na różne trudności i przypadki, również te losowe. Czasem zmuszają nas one do poszukiwania zupełnie nowych rozwiązań.

Zaczyna się od kradzieży okablowania…

Taka „sytuacja losowa” przydarzyła się nam niedawno w Warszawie przy ulicy Stalowej. Stoi tam szara, niepozorna szafa dostępowa. Pewnego niezbyt pięknego jesiennego dnia ktoś, mówiąc wprost… ukradł prowadzące do niej kable zasilające. Co ciekawe, takie kradzieże zdarzają się znacznie rzadziej niż kradzieże kabli telekomunikacyjnych, głównie dlatego, że łatwiej o „popieszczenie” prądem. Ale, w tym przypadku kable zniknęły, a szafa została bez zasilania. By sprawę skomplikować budynek przy, którym stoi rzeczona konstrukcja ze względu na fatalny stan został zamknięty przez nadzór budowlany. O innych trudnościach nie wspominając. W efekcie szafa została bez zasilania, a my bez możliwości podłączenia go w konwencjonalny sposób.

Foto Szafa przy ul. Stalowej obecnie zasilana systemem HVDC

A przecież do szafy podpięte są pętle abonenckie i klienci korzystający z naszych usług. Technikom pozostało jedno – codzienne wymienianie akumulatorów zasilających urządzenie. Każdego dnia ekipa pojawiała się na miejscu, wymieniała co trzeba, po czym wracała kolejnego dnia. Co dość oczywiste generowało to spore koszty i nie mogło trwać wiecznie. W sumie przez kilka tygodni nasi technicy odbywali „wycieczki” do owej szafy, a w tym czasie nasi inżynierowie główkowali jak rozwiązać ten problem.

Zdalne zasilanie w technologii High Voltage Direct Current

Jego rozwiązaniem okazało się zastosowanie technologii opartej o zdalne zasilanie HVDC (ang. High Voltage Direct Current, czyli linia wysokiego napięcia prądu stałego). Mówiąc wprost – podłączyliśmy naszą pozbawioną zasilania szafę do innego urządzenia oddalonego o ponad pół kilometra. Nie jest to jednak tak proste, jakby mogło się wydawać. Po pierwsze w Polsce to zupełnie nowa technologia. Po drugie pojawiają się także wyzwania techniczne. Głównym było napięcie prądu, który trzeba konwertować w szafce zasilającej z 48 VDC na 400VDC, a w szafce odbiorczej z 400 VDC  do 48 VDC. Aby uniknąć niebezpieczeństwa porażenia, układ wyposażono w zabezpieczenia wyłączające zasilanie w przypadku przerwania kabla lub pojawienia się prądu doziemnego. Całą „akcję,” która pozwoliła podłączyć naszą szafę przy pomocy technologii HVDC udało się nam zrealizować w ciągu jednego dnia.

Foto.Urządzenia HVDC zainstalowane w szafie dostępowej

To jest pierwszy taki test, ale już teraz planujemy kolejne z innymi dostawcami. W obecnej wersji rozwiązania, które testujemy przy zdalnym zasilaniu HVDC zużywają więcej energii niż przy zasilaniu z sieci zewnętrznej. Wynika ono ze strat na kablu przesyłowym oraz przy podwójnej konwersji – najpierw z 48VCD na 400VDC, a później z 400 na 48VDC. Koledzy zajmujący się siecią dostrzegają potrzebę zastosowania systemu w sytuacjach nietypowych i awaryjnych ja ta na Stalowej. Wtedy głównym celem jest utrzymanie funkcjonowania wszystkich usług.  Zdradzili oni także, że celem testów, oprócz oceny technicznej konkretnych rozwiązań są analizy ekonomiczne. Pozwolą one ocenić jakie kategorie urządzeń sieciowych, w których zastosowanie HVDC przyniesie najwięcej korzyści.

Wiecie, co było kluczem do tego, że tegoroczna konferencja z okazji Dnia Bezpiecznego Internetu była najciekawsza z dotychczasowych? Rozwiązanie genialne w Twojej prostocie, które od razu, gdy zdałem sobie zeń sprawę, walnęło mnie silnie w głowę, niczym kulka Pomysłowego Dobromira. Skoro co roku rozmawiamy o bezpieczeństwie dzieci i młodzieży, to może warto byłoby oddać głos właśnie im?

Dla mnie to właśnie trójka uczniów: Weronika Pietrzak, Dawid Słoninka i Aleksander Karłowski była bohaterami najistotniejszego punktu konferencji, debaty, prowadzonej przez red. Justynę Suchecką z Gazety Wyborczej, bowiem dzięki nim mogliśmy spojrzeć na bezpieczeństwo w sieci z całkiem innej perspektywy. Czy uczniowie rozmawiają z nauczycielami o bezpieczeństwie w sieci?

– A dlaczego mielibyśmy rozmawiać? Czy nauczyciel powie mi coś nowego o internecie? Będzie mnie uczyć, żeby uważać, co wrzucam do sieci? Przecież nauczyciele publikują znacznie gorsze rzeczy niż my i raczej nie planowo, tylko z nieświadomości.

Choć powyższa seria cytatów może wyglądać nieco agresywnie, to tylko wrażenie, bowiem umieściłem na niej najmocniejsze fragmenty. Młodzież odpowiadała w sposób spokojny, wyważony i nierzadko… zawstydzający stanowiących większość w sali jednego ze stołecznych kin nauczycieli. Jednym z wyjątków w tej grupie była inna z debatujących, Ewa Kędracka z Ośrodka Edukacji Informatycznej i Zastosowań Komputerów, po godzinach pełniąca też rolę społeczną babci 🙂

– Rodzice nie wspierają dzieci w kwestiach związanych z technologiami, czy internetem, bo sami nie są w tym kierunku wykształceni. A szkoła też nie pomaga, bowiem w programie podstawówki, przy sporej liczbie zajęć poświęconych bezpieczeństwu, nie ma ani minuty o cyber-bezpieczeństwie! – zdradziła.

A może powinno być tak, że akurat w tym aspekcie obie strony uczą się nawzajem? Uczniowie wspierają nauczycieli znajomością technologii, zaś w drugą stronę – doświadczeniem życiowym, przystającym zarówno do świata online, jak i offline? Z mojego punktu widzenia wydaje się to mieć sens, ale z dyskusji wynikało, że niekoniecznie obie strony – przynajmniej bazując na grupie obecnej podczas konferencji – miałyby na to ochotę.

Jedno jest jednak pewne – godzinna debata udowodniła, że rozmawiać o dzieciach i młodzieży bez ich udziału, niejako z pozycji siły, absolutnie nie ma sensu. Tym bardziej, że marudzenie o „tej dzisiejszej młodzieży” niekoniecznie musi mieć rację bytu.

– Jaka zasada związana z posiłkami powinna panować w domu? Przynajmniej przy posiłkach absolutnie nie korzystamy z telefonu

– Ludzie jadą autobusem i bez przerwy gapią się w telefon, a ja czytam książkę i rozglądam się naokoło. Kiedyś ludzie w ogóle oduczą się rozglądać, bo przecież mają swoje małe ekraniki!

Myślicie, że to głos nauczycieli, dorosłych? Nope. To opinia młodych uczestników debaty. I z tym krzepiącym akcentem Was zostawiam. Mnie się jakoś milej na sercu zrobiło.