Pozostajemy w terminologii dziecięcej. Jarek mówił wczoraj o zabieraniu zabawek do innej piaskownicy,  dziś piszę o innym zachowaniu znanym głównie z placów zabaw.

Było sobie tak – rok 2008, Polonia Warszawa kończy sezon na 7. miejscu w drugiej lidze. Właściciel klubu Józef Wojciechowski wykupuje udziały w spółce Groclin-Dyskobolia. Wszyscy piłkarze Groclinu zostają wchłonięci przez Polonię, która otrzymuje licencję na grę w ekstraklasie. Tak uzyskany awans staje się brzemieniem dźwiganym przez lata, podstawą dla kibiców zwaśnionych drużyn do szyderczych sformułowań.

Do klubu przychodzą kolejni trenerzy, jeszcze szybciej są zwalniani. Przychodzą i znakomici piłkarze, zresztą za grubą kasę, by później funkcjonować pod nierozsądną presją właściciela. Media żyją ekscentrycznymi wypowiedziami Wojciechowskiego, który sukcesu oczekuje tu i teraz. Nieposłuszni piłkarze trafiają do Klubu Kokosa. Pobite gary, koniec zabawy. Właściciel ma dość niezadowalających wyników i sprzedaje klub Ireneuszowi Królowi. Ten początkowo chce zrobić z Polonii klub KP Katowice, ale odchodzi od pomysłu pod presją kibiców. Później przestaje płacić, składa całą serię obietnic, łącznie z tą słynną „Jestem w Wiedniu, robię przelew”, by w końcu wykrzyknąć – pobite gary! – i złożyć wniosek o upadłość. Piłkarze rozwiązują kontrakty z winy klubu. Mimo, że zespół prowadzony przez Piotra Stokowca kończy sezon na 6 miejscu, kolejny rozpoczyna w IV lidze. Dziś Polonia, dzięki zaangażowaniu kibiców, wiedzie już nowe życie – w historycznych koszulkach, z nowym sponsorem i na antenie Orange Sport.

Podobny scenariusz może wkrótce ziścić się we Wrocławiu. Tam też było pięknie, gdy jedna ze spółek Zygmunta Solorza-Żaka przejmowała Śląsk. Od tego czasu zespół był w lidze drugi, pierwszy i trzeci, zagrał też w finale Pucharu Polski, potrafił zabłysnąć w Europie. Tyle tylko, że na działce obok stadionu nowy właściciel Śląska miał postawić galerię handlową. Ta jednak nie powstanie, a dziurę pod nią wykopano. Za ile? Większościowy właściciel (51% udziałów) twierdzi, że za około 30 mln zł, miasto Wrocław wycenia te prace na kilkanaście milionów. Ważne jednak, że brak galerii to już „pobite gary” – skoro pieniędzy za dziurę nie udało się odzyskać, właściciel przestał finansować klub. Ciężar utrzymania Śląska wzięło na siebie miasto (49% udziałów), a w ratuszu zaczęto obmyślanie planu, jak przejąć większość udziałów.

Co się musi wydarzyć, aby Śląsk przejął klub? Cytując sport.pl – „najpierw sąd na wniosek miasta musi wyznaczyć zarządcę przymusowego, potem biegły musi oszacować wartość Śląska, a ostatecznie klub zostanie zlicytowany”. Ryzyko? Licytację może wygrać każdy, łącznie ze spółką Zygmunta Solorza-Żaka. Poza tym w imieniu miasta do licytacji stanie nowa spółka, WKS Śląsk S.A. i nie ma pewności, że otrzyma licencję na grę w ekstraklasie. Efekt może być więc taki, że Śląsk nowy sezon zacznie od 4. ligi albo jeszcze niżej, choć prezes Dolnośląskiego ZPN, Andrzej Padewski, zapewnia na łamach tvn24.pl: – Nowy podmiot dopełnił już wszelkich formalności związanych z członkostwem w PZPN (…) Nic nie stoi na przeszkodzie, aby stał się on pełnoprawnym uczestnikiem rozgrywek ekstraklasy.

Jak spółka Solorza-Żaka zareagowała na działania miasta? Powołała drugiego członka zarządu i złożyła w sądzie wniosek o upadłość. Jacek Masiota, prawnik reprezentujący drugą stronę, czyli miasto Wrocław, tłumaczy na łamach tygodnika „Piłka Nożna”, że we wniosku dostrzegł błędy formalne. Zdaniem Masioty wniosek zostanie odrzucony i został złożony tylko po to, by zyskać na czasie. – (…) Gdyby jednak dokument został uznany, klub ulegnie likwidacji – tłumaczy Masiota w „PN”.  Miasto Wrocław z kolei powołało nowego prezesa klubu – Krzysztof Hołub zastąpił Piotra Waśniewskiego, do którego, podobno, miasto nie miało pełni zaufania.

Kapitan Śląska, Sebastian Mila, zapewnia na twitterze, że zespół będzie gotowy do najbliższego meczu i do wszystkich kolejnych. Cóż jednak z tego, skoro pewnego dnia może się okazać, że wynik na boisku okryje się cieniem walki głównych udziałowców. Wtedy i Sebastian Mila, i każdy inny piłkarz zespołu, będzie zmuszony wykrzyknąć „pobite gary!”, a zespoły ekstraklasy zasili cały zaciąg graczy Śląska, tak jak niedawno stało się z piłkarzami Polonii Warszawa.

Kiedyś poszkodowane w zabawie dziecko mówiło, że zabiera zabawki i idzie do innej piaskownicy.  Teraz klub żużlowy Unibax Toruń też się obraził, że jego mecz nie został przełożony i zabrał swoje zabawki z zielonogórskiej „piaskownicy”. I tak jak dziecko pewnie sie przeniesie do innej piaskownicy, z tym, że będzie to pierwszo- lub drugoligowa „piaskownica”, a zamiast na lizaka od taty, dostanie pewnie z parę milionów kary od sposnorów, telewizji i Polskiego Związku Motorowego

Tomasz Gollob odniósł groźną kontuzję podczas Grand Prix w Sztokholmie. Nie mógł więc wystąpić podczas spotkania i to nie byle jakiego po o mistrzostwo kraju, w Zielonej Górze, gdzie miejscowy Falubaz podejmował Unibax z Torunia (klub Tomka). A skoro nie mógł to władze Unibaxu podęły bezprecedensową decyzję, że ich zawodnicy nie wyjadą na tor (mimo, że tajemnicą poliszynela jest, że sami zawodnicy mimo, że osłabieni chcieli jechać). W ten sposób Unibax stracił nie tylko złoty medal (walkower) i z pewnoscią sporo pieniędzy od telewizji, sponsorów, ale także szacunek zarówno swoich, jak i wszystkich kibiców żużla, a pewnie również szacunek nawet swoich zawodników, którzy chcieli jechać w Zielonej Górze.

Teraz Unibax czekają kary finansowe niemal z każdej strony, a być może też degradacja, lub inne kary sportowe. Sytuacja bez precedensu, a więc też środki, jakie zostaną podjęte też mogą nie mieć w Ekstralidze precedensu. Raczej nikt władz klubu z Torunia żałować nie będzie. Szkoda jedynie zawodników i kibiców, którzy tłumnie zjechali na mecz do Zielonej Góry.