Jarek w ostatnim wpisie wprowadził na bloga słoneczny klimat z południowej części Włoch. Dlatego postaram się podtrzymać tę sycylijską aurę, która najwyraźniej sprzyja wydarzeniom sportowym. Ruszył pierwszy z trzech, największych, kolarskich wyścigów świata – Giro d’Italia. Włosi krzyczą w niebogłosy, że to najtrudniejszy wyścig ostatnich czasów.
I trochę prawdy jest w tej opinii. Trasa prowadzi przez piekielne przełęcze, jednak to wszystko przed kolarzami. Pierwsza część tej kolarskiej La Scali miała miejsce wczoraj podczas podjazdu na czynny wulkan Etna. Do ostatniej chwili etap stał pod znakiem zapytania. Wszystko przez kapryśną naturę krateru, z którego pył wydobywa się niemalże nieustannie. Jednak wczoraj był gościnny dla kolarskiej kolumny.
Aż chce się wykrzyczeć włoskie, melodyczne „brawo”, dla wczorajszego etapu. Nie było jazdy na remis ze słynnym powiedzeniem „poczekamy i zobaczymy jak sytuacja rozwinie się na następnych etapach”. Były ataki, było rwanie tempa. I to wszystko chyba za sprawą Alberto Contadora, który chce (a może musi?) udowodnić coś światu. Z uśmiechem na twarzy zaatakował na podjeździe, zostawiając swoich największych rywali. To pierwsze etapowe zwycięstwo Hiszpana w Giro. I choć Contador w 2008 roku wygrał wyścig Dookoła Włoch, do tej pory nie wygrał żadnego z etapów.
Swój pierwszy wielki Tour jedzie Przemysław Niemiec. Doskonale wywiązuje się ze swoich zadań. Jednak założenia grupy czasem hamują możliwości zawodnika. Tak było wczoraj z Przemysławem Niemcem. Jestem gotów zaryzykować stwierdzenie, że gdyby otrzymał wolną rękę, mógłby skończyć podjazd na Etnę z bardzo wysoką lokatą. Ale to kolarstwo, sport drużynowy i w trzytygodniowym wyścigu ekipa jedzie na lidera.
