Sponsoring kultury to ostatnio bardzo popularne pojęcie. Większość instytucji kultury poszukuje hojnego sponsora a wiele firm chętnie deklaruje, że sponsorem kultury jest lub nim bywa. Pojęcie jest o tyle modne co niekoniecznie zawsze prawidłowo rozumiane. Mecenat kulturalny to dość dyskretne wsparcie bez większych zobowiązań ze strony obdarowanego, a sponsoring kulturalny to typowa biznesowa umowa między partnerami polegająca na wzajemnej wymianie świadczeń i związanych z nimi korzyści, będąca ważną częścią strategii komunikacyjnej firmy i budowania jej wizerunku na zewnątrz.

Nasza firma od lat jest ważnym mecenasem polskiej kultury (ostatnio np. Roku Chopinowskiego, Wirtualnego Muzeum Powstania Warszawskiego czy Wirtualnego Sztetla przy Muzeum Historii Żydów Polskich), ale też ważnym sponsorem. Od dawna Grupa TP aktywnie angażuje się jak doskonale wiecie w sponsoring sportowy i muzyczny. Jesteśmy też partnerem technologicznym wielu ważnych wydarzeń, np. niedawnego Kongresu Kultury w Krakowie, ale też EURO2012 czy polskiej prezydencji w UE. Mamy też własne projekty jak choćby Orange Warsaw Festival (we współpracy z TVN) czy kinowe Środy z Orange (we współpracy z Cinema City i Orange IMAX).

Jako przedstawiciel Grupy TP (a „po godzinach” również Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej, pozarządowej organizacji skupiającej środowisko polskich sztuk wizualnych) uczestniczyłem przez ostatnie miesiące w pracach interdyscyplinarnej grupy roboczej, która wypracowała, przy współpracy z PKPP Lewiatan, zarys Karty Sponsoringu Kultury w ramach programu Narodowego Centrum Kultury „Kultura się liczy!”.  Już 1 kwietnia zaprezentowane zostaną publicznie efekty pracy naszego zespołu. I nie będzie to Prima Aprilis, tylko poważne spotkanie profesjonalistów na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie zapoczątkowujące szersze konsultacje społeczne Karty.

Zastanawialiście się kiedyś, jak będzie wyglądał Internet za dziesięć, piętnaście lat? Czy tradycyjny, dwuwymiarowy layout przetrwa próbę czasu?
Internet stale rozwija się w kierunku interakcji społecznych. Chcemy mieć ze sobą kontakt, o czym świadczy choćby stale rosnąca liczba użytkowników serwisów społecznościowych, czatów, grup dyskusyjnych (być może mieliście okazję przekonać się, jak autorka tego tekstu, że jeśli nie ma Cię na Facebooku, to nie ma Cię w ogóle 🙂 Internautom, którym nie wystarcza prosta interakcja oparta na wymianie komentarzy i zdjęć przychodzi z pomocą programowanie 3D. Od kilku lat w sieci sukcesy święci „Second Life”, wirtualna rzeczywistość, która skupia użytkowników z całego świata. Według wikipedii (dane na 2007), SL zamieszkuje ponad 9 mln wirtualnych alter ego, z czego 1,5 mln to aktywni użytkownicy. Gracze tworzą infrastrukturę, rozwijają kariery, obracają wirtualnymi pieniędzmi, a także budują relacje z innymi awatarami. Potencjał SL dostrzegł biznes, który wprowadza do wirtualnego świata produkty i usługi pod znanymi brandami.
W polskim Orange Labs postanowiliśmy wykorzystać możliwości 3D, aby stworzyć Virtual Tour of oLabs- program, który połączy jednostki badawczo – rozwojowe Grupy France Telecom z całego świata w wirtualnej przestrzeni. Każdy Orange Labs dysponuje Ogrodami Innowacji, w których prezentuje swoje osiągnięcia – prototypy, demo, usługi. Pracownicy za pomocą swoich awatarów 3D będą mogli zwiedzać Ogrody w Pekinie, San Francisco czy Paryżu, korzystać z usług automatycznych przewodników lub zawierać znajomości z pracownikami lokalnych Ogrodów Innowacji, nie opuszczając swojego biura. Zdobywanie informacji będzie możliwe dzięki połączeniu ze stronami danego projektu, wysłaniu maila lub połączeniu z odpowiednią osobą. Przestrzeń będzie miała kształt wyspy. Co ciekawe, Ogrody zostaną wiernie odwzorowane w stosunku do oryginału. Poniżej możecie zobaczyć próbkę możliwości programu:

Twórca Virtual Tour, Mikołaj Doliński z polskiego Orange Labs, tak opowiada o wyzwaniach w pracy nad programem: „Przestrzenie o nowoczesnym designie często składają się z prostych geometrycznie brył, lecz jest to podczas wizualizacji ułatwienie jedynie pozorne. Skomplikowanie struktur stworzonych z prostych komponentów  często uniemożliwia odnalezienie się wizualizatora w koncepcji architekta. W takich sytuacjach niezwykle pomocne okazują się prawdziwe plany projektowe i orotogonalne rzuty oraz opatrzenie zdjęć komentarzami i wymiarami naniesionymi przez pracowników danej przestrzeni.”
Jestem ciekawa, co sądzicie o tego rodzaju aplikacjach? Czy w przyszłości Internet zyska trzeci wymiar, a tradycyjne serwisy zostaną zastąpione przez zaawansowane wizualizacje? A może zmiany pójdą w zupełnie innym kierunku? Czekam na Wasze opinie.