Opublikowaliśmy cenniki usług roamingu, które będą Was obowiązywać od 15 czerwca. Zasadę „Roam Like at Home” potraktowaliśmy zgodnie z jej dosłownym rozumieniem – jeśli zapłaciliście w abonamencie za nielimitowane połączenia wychodzące, to powinniście móc skorzystać z nich w całej Unii Europejskiej. I w Orange Polska właśnie tak będzie. Podobnie od 15 czerwca będzie wyglądać sytuacja z SMS, MMS i transmisją danych. Klientom planów abonamentowych kolejne megabajty będą schodzić z ich pakietu z górną granicą określoną przez unijną zasadę Fair Use Policy (FUP).

Oferta roamingowa Orange na terenie UE

W przypadku nju z rachunkiem w dalszym ciągu obowiązuje zasada, że płacicie tylko za te usługi, z których skorzystacie. Oznacza to, że po osiągnięciu limitu wydatków opłaty nie będą pobierane. Z kolei klienci, którzy korzystają z planów abonamentowych, w których dostają określony pakiet minut i SMS (na przykład Smart Plan LTE za 29,99) to najpierw korzystają z niego, a następnie płacą za minutę tyle samo w kraju i w roamingu w UE.

Klienci prepaid zapłacą za połączenia, SMS, transfer danych i MMS zgodnie z cennikiem podstawowym, który obowiązuje w Polsce. Jeśli chodzi o transmisję danych, będą korzystać w roamingu z jednej, niskiej stawki – 10 gr za 1 MB. Oznacza to dużo niższe opłaty niż dotychczas.

SMS, MMS i transmisja w roamingu Orange

Pamiętajcie jednak, że nowe stawki roamingu obowiązują dopiero od 15 czerwca. Ogłaszamy je dzisiaj, ale jeszcze przez miesiąc będziecie za połączenia płacić tak jak do tej pory. Nowe zasady dotyczą wyłącznie 28 krajów Unii Europejskiej oraz Islandii, Liechtensteinu czy Norwegii. Zgodnie z regulacjami Komisji Europejskiej wprowadzone są ograniczenia wynikające z FUP i dotyczą, między innymi tego, że co jakiś czas telefon musi logować się do sieci krajowej. Pamiętajcie też, że z założenia regulacje mają służyć mieszkańcom Unii Europejskiej w trakcie krótkich wyjazdów wakacyjnych czy biznesowych. Będziemy bacznie się przyglądali, czy faktycznie tak się dzieje.

Do wakacji został trochę ponad miesiąc i na koniec nie pozostaje mi nic innego, jak cieszyć się razem z Wami, że gdy ruszymy na europejskie wojaże nie będziemy musieli myśleć o kosztach połączeń do Polski czy funkcjonowaniu naszej nawigacji. Więcej przeczytanie w komunikacie prasowym i na www.orange.pl/roaming. Klienci nju powinni szukać informacji na stronie www.njumobile.pl/roaming

Ps. Jestem teraz na Tajwanie na premierze nowego smartfona HTC. Roaming transmisji danych mam wyłączony bo kosztuje 44,46 zł za 1 MB. Korzystam z WiFi w tym z WiFi Calling. W Europie będzie o niebo bardziej bezstresowo 😉

Monika Kulik

Zapraszam Was na wywiad z Kubą Wygnańskim, szefem Pracowni Badań i Innowacji Społecznych „Stocznia”, który opowiada o wpływie społecznym firm i jego badaniu.

Od kilku lat wspólnie ze „Stocznią” przyglądamy się firmie w 6 obszarach wpływu na: gospodarkę, innowacje, klientów, pracowników, społeczności i środowisko naturalne.  Badamy nie tylko bezpośrednie rezultaty działań, ale analizujemy też ich długofalowe efekty przyglądając się, jakie zmiany powodujemy w naszym otoczeniu społecznym czy środowiskowym. Dzięki temu pozyskujemy wiedzę, która pomaga nam stawać się firmą bardziej świadomą swojej roli, a co za tym idzie bardziej odpowiedzialną.

Co to jest wpływ, jak go mierzyć i najważniejsze – dlaczego firmy powinny zmierzyć się z mierzeniem wpływu – o tym w naszym wywiadzie.

Dużo się ostatnio mówi o wpływie społecznym przedsiębiorstw. Dlaczego? Czy to jest to samo co społeczna odpowiedzialność biznesu?

Kuba Wygnański: Jest oczywiste, że refleksja nad wpływem przedsiębiorstw na otoczenie nie może być już redukowana do tzw. społecznej odpowiedzialności biznesu (szczególnie rozumianej wąsko, jako kolekcja przedsięwzięć filantropijnych). Jeszcze kilka lat temu było to obrazoburcze, a teraz jest oczywiste – potrzebny nam język wykraczający poza CSR lub też znacznie głębsze zrozumienie tego, na czym CSR rzeczywiście polega. Można próbować ten termin odzyskać po tym, jak został spłycony albo szukać czegoś całkiem nowego.

Z tego punktu widzenia język „wpływu” jest dość obiecujący. Być może okaże się bardziej odporny na zniekształcenia niż koncepcje CSR. Zdarza się bowiem – i to bardzo często – że komunikacja CSR nie jest niczym innym niż operacją wizerunkową (zasłoną dla innych działań, którymi firma nie chce się chwalić, albo rodzajem polisy ubezpieczeniowej w burzliwym politycznym otoczeniu… ).

Realna społeczna odpowiedzialność to zjawisko szersze i głębsze zarazem. W pewnym sensie też nieco bardziej… kłopotliwe. Społeczne konsekwencje działania przedsiębiorstw nie są postulatem, ale oczywistym faktem – występują zawsze i tym samym pojęcie odpowiedzialności nie ma tu charakteru normatywnego, ale opisowy. Naiwnym jest założenie, że zawsze konsekwencje działania firmy muszą być pozytywne. Także w tej dziedzinie nieuchronnie pojawiają się koszty i zyski (i to nie wyłącznie księgowe), a kluczowy jest stosunek jednych do drugich.

Warto też pamiętać, że wpływ firm na otoczenie dotyczy wielu wymiarów (wpływ na gospodarkę, pracowników, innowacyjność, środowisko naturalne, społeczności lokalne), a każdy z nich może kumulować się w czasie. Żeby w sposób całościowy oszacować wpływ firmy na środowisko trzeba uruchomić radar, który nie dość, że obraca się w promieniu 360 stopni, to rejestruje nie tylko to, co aktualne, ale też to, co zdarzyło się wcześniej. Ważne, może nawet najważniejsze, żeby uzyskane w ten sposób wyniki nie polegały na inwentaryzacji dobrodziejstw, o których chcemy powiedzieć innym, ale żeby stały się instrumentem wspomagającym realne procesy zarządcze w firmie (w tym autokorekty). Takie holistyczne podejście do zagadnienia jest jeszcze w Polsce nowością, ale trzeba mieć nadzieję, że coraz więcej firm zdobędzie się na taki wysiłek. Nie po to, żeby zadowolić tym innych, ale dla własnego pożytku.

Na ile wpływ może być mierzony uniwersalnie? Czy da się wystandaryzować jego pomiar? Stworzyć narzędzia odpowiednie dla wszystkich?

Oczywiście pewne kategorie wpływu, ogólna architektura, mogą być podobne. Większość firm czy instytucji ma wpływ na środowisko, pracowników, klientów, technologie, innowacje, finanse, etc. Jest jednak oczywiste, że w zależności od typu przedsiębiorstwa i branży, w której działa, inaczej kształtują się idealne – w cudzysłowie – proporcje każdego z tych elementów. Część z nich, na przykład firmy publiczne czy organizacje non profit, mają zupełnie inne cele niż firmy komercyjne. Bardzo dużo zależy też od branży.

W wielu przypadkach solidne rozpoznanie wpływu wymaga nie tylko sformułowania specyficznych wskaźników, biorących pod uwagę te wszystkie konsekwencje działań firmy, które są dla niej specyficzne, ale także ich dobrej kalibracji – przełożenia surowych danych na ocenę wpływu firmy. Bardzo często ich wartości nabierają sensu dopiero w porównaniu z innymi lub na osi czasu. Bardzo często konieczne jest, nazwijmy to, badanie założycielskie, które ustanawia istotny punkt odniesienia dla przyszłych analiz. Badanie takie jest dość złożone i pracochłonne, ale jest to inwestycja, którą warto ponieść. W długiej perspektywie przynosi ona wiele korzyści: pozwala nam umieścić naszą obecną sytuację w odpowiednim kontekście i tym samym właściwie ocenić, w jakim miejscu jesteśmy i dokąd zmierzamy.

Na ile szczerość jest opłacalna przy badaniach wpływu, jego komunikacji i zarządzaniu nim wewnątrz organizacji/firmy?

To ważne pytanie, ale trzeba doprecyzować w stosunku do kogo mamy być szczerzy. W stosunku do siebie czy w stosunku do innych? Bo to nie to samo. Oczywiście w pierwszej kolejności trzeba być szczerym w stosunku do siebie. Innymi słowy, nie oszukiwać siebie samego. A to oznacza po pierwsze, że badanie musi być rzetelne, po drugie, że mamy odwagę stawiania pytań i odwagę mierzenia się z odpowiedziami. To nie zawsze jest proste. Szczególnie jeśli wynik narusza nasze własne dobre mniemanie o sobie. Bez tej odwagi i przyjęcia pierwotnego założenia, że badanie wpływu pozwala nam samym rozpoznawać i ewentualnie korygować własne działania, to wszystko ma dość ograniczony sens.

Nieco odrębne jest pytanie, na ile warto być szczerym w stosunku do innych. Tutaj, odpowiedź nie jest prosta i kategoria opłacalności nie jest tu jedynym kryterium oceny. Wiele zależy od tego, w jakim środowisku działamy, czy na tę szczerość gotowi są także inni, jakie będą jej konsekwencje dla firmy i jej udziałowców. Innymi słowy, jakie są reguły gry i na ile istotnie możliwy jest autentyczny dialog. Parafrazując słynne zdanie Platona, pytanie brzmi czy chodzi o kosmetykę, czy gimnastykę. To zupełnie dwie różne sprawy.
Pocieszeniem dla tych, którzy chcą czegoś więcej niż kosmetyki jest to, że z pewnością dla firmy istotnymi wartościami są nie tylko opłacalność i „wygląd”, ale także wiarygodność, autentyzm, integralność. A to często uzyskuje się także dzięki zdolności do identyfikacji wyzwań i deficytów. Jedni uznają to za błąd i słabość, złamanie wszystkich przykazań PR. Inni wręcz przeciwnie, uznają, że to dowód siły i zaufania do siebie.

Jedno jest pewne: istnieje bardzo dużo raportów, których jedynym celem jest pewna forma samochwalstwa. Wielu odbiorców tego rodzaju przekazów od początku podchodzi do nich z olbrzymią rezerwą. Z pewnością więc nie warto przesadzać w autopromocji. To raczej wzbudza podejrzliwość niż sympatię, raczej zniechęca niż przekonuje. W tej sprawie mogą być różne szkoły. Ja osobiście stawiam na szczerość i umiarkowany makijaż. Szczególnie wtedy, jeśli istotnie jest ona formułowana w kategoriach wyzwania, czegoś w rodzaju publicznej obietnicy, że firma czy organizacja zamierzają coś zmienić we własnym działaniu. To budzi mój szacunek.

Kuba Wygnański – socjolog, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, stypendysta Uniwersytetu Yale.
Jeden z animatorów ruchu organizacji pozarządowych w Polsce od początku lat 90-tych. Uczestnik rozmów Okrągłego Stołu. Współtwórca Stowarzyszenia na rzecz Forum Inicjatyw Pozarządowych, oraz Banku Danych o Organizacjach Pozarządowych prowadzonego przez Stowarzyszenie Klon/ Jawor. Założyciel i Prezes Zarządu Pracowni Badań i Innowacji Społecznych STOCZNIA.

Dzisiaj w gadżetach przede wszystkim… zegarkowo. Jakoś tak się trafiło, że przez ostatni czas miałem okazje testować dwa tego typu urządzenia, każde kompletnie inne i kierowane do innej grupy docelowej. A dla urozmaicenia między zegarki wcisnąłem urządzenie, które pokazuje jak bardzo przez lata technologie ułatwiają nasze życie (i można je – urządzenie, nie życie 😉 – kupić w Orange).

Huawei Watch 2 – Olśniewający ekran

Mniej lub bardziej inteligentne urządzenia na ręce, wskazujące m.in. czas, to nic nowego, jednak niewiele z nich nadaje się do tego, by ubrać je do bardziej oficjalnego stroju. Wyjątkiem jest Huawei i jego smartwatche, już od pierwszej edycji pozycjonowane bardziej jako urządzenia fashion, niż fitness. Tegoroczny Watch 2 usiłuje pogodzić ogień z wodą i wychodzi mu to całkiem nieźle.

Choć mamy do czynienia z urządzeniem całkiem sporym, nie robi wrażenia, jakbyśmy przypięli do nadgarstka budzik 🙂 Mam wrażenie, że cieńszy być nie może: trzeba tam zmieścić procesor, odbiorniki GPS i Glonass, czujnik tętna, barometr, kompas, gniazdo na kartę SIM (!), mikrofon, głośnik, trochę pamięci i miejsca na pliki (żeby można było słuchać muzyki bez telefonu). To wszystko działa i to działa świetnie. W dużej części dzięki Android Wear 2.0, systemowi, który pozwala zainstalowanie mnóstwa Androidowych aplikacji na zegarku. Na żadnym urządzeniu nie widziałem tak rozbudowanych powiadomień i mnóstwa możliwości ustawienia tak małemu urządzenia dokładnie pod kątem własnych oczekiwań. Choć mamy do czynienia z zaledwie 1,2-calowym ekranem, to jednak Amoled z rozdzielczością 326 ppi i widać na nim dokładnie nie tylko powiadomienia, ale nawet obrazki z Youtube’a. Kosmos!

Uważniejsi z Was zauważyli pewnie, że nie napisałem o baterii. Nie bez przyczyny – wystarczy na trening biegowy, nawet spory, ale wtedy przed końcem dnia trzeba ją będzie naładować. Mój egzemplarz miał też problemy dokładnością pomiaru, wykazując 400 m różnicy na 6-kilometrowym dystansie w porównaniu do zegarka z footpodem. Do fitnessu bym go nie wziął, ale na ręce obok garnituru może całkiem fajnie wygląda 🙂

SumUp – Ani trudne, ani drogie, czyli żegnaj gotówko

Gdyby 20 lat temu powiedzieć sklepikarzowi, czy taksówkarzowi, że płatności kartą będzie się robiło sprzętem, który da się schować do kieszeni, z prowizją poniżej 1,5% niezależnie od wielkości transakcji, popukałby się w czoło. Wtedy na urządzenie z trudem mieszczące się do plecaka kładło się kartę z wypukłymi znakami i specjalną kartkę, po tym wszystkim się przeciągało, treść z karty odbijała się na kwitku, a prowizje przyprawiały o palpitacje serca.

Czym jest SumUp? Przede wszystkim końcem wymówek dla Waszego ulubionego osiedlowego sklepikarza, że „kartą to się nie opłaca”, „sprzęt jest drogi” i „trudno go opanować” 🙂 Z SumUpem poradził sobie mój 10-letni syn – zakładamy konto na stronie WWW, ściągamy aplikację na telefon, logujemy się, parujemy terminal z telefonem. To wszystko! Potem z poziomu aplikacji wpisujemy kwotę, po chwili widać ją na ekranie urządzenia, a klient może przeciągnąć pasek magnetyczny, włożyć w urządzenie część chipową, a także oczywiście zapłacić zbliżeniowo. Sama jednostka też nie jest czymś, co ze wstydu trzeba chować pod ladę – mleczno-biały plastik pokryty jest z wierzchu nie rysującym się szkłem, treści na wyświetlaczu są czytelne, a klawiatura responsywna. Gdybym zamiast pracy w Orange zajmował się jakimś biznesem na styku z klientem, na pewno rozważyłbym taki zakup. Wierzcie mi lub nie, ale gotówka jest coraz bardziej passe 😉

Terminal SumUp możecie zakupić również w Orange Polska – pytajcie o niego w naszych salonach oraz u opiekunów biznesowych.

Garmin Forerunner 630 – Synonim sportowego zegarka

Są w języku nazwy produktów, które weszły do języka potocznego i określają w nim całą grupę urządzeń. Np. moja Babcia na odkurzacz zawsze mówiła „Elektroluks”, kiedyś reklama kojarzyła piwo z jednym konkretnym browarem, ja natomiast, gdy pomyślę o specjalistycznym zegarku do biegania, kojarzy mi się wyłącznie seria Garmin Forerunner, co potwierdza model 630.

Nie ma pięknego ekranu, używa własnego systemu operacyjnego (ale powiadomienia ze smartfona pokazuje), a ładowarka doń wygląda jak zęby krokodyla (zapomnijcie o USB). To jednak koniec kłopotów, cała reszta po raz kolejny wzbudziła mój zachwyt. Choćby dlatego, że o konieczności naładowania 630 przypomniałem sobie po 3 tygodniach, gdy zegarek wciąż wskazywał ponad 20% pojemności baterii! Gdybym przez ten czas biegał (zima była!) to nie byłoby tak dobrze, ale poniżej tygodnia zszedłbym chyba tylko biegając codziennie. Testowany przeze mnie egzemplarz to urządzenie z dołączanym paskiem na pierś do pomiaru tętna. Jeśli zdecydujemy się na bardziej rozbudowany HRM-RUN, zmierzy nam nawet odchylenie boczne i pionowe, a nawet… czas kontaktu stopy z podłożem. Jestem w stanie wyobrazić sobie, że profesjonaliści mogą tego potrzebować. Siłą fitnessowego ekosystemu Garmina jest szereg wstecznie kompatybilnych dodatków, jak choćby footpody, paski do tętna, czy czujniki kadencji, mnóstwo możliwości konfiguracji dla każdego rodzaju wysiłku fizycznego, prezentowanych na ekranie podczas treningu i bardzo rozbudowana strona, na której możemy dokładnie przenalizować nasz bieg metr po metrze. Do tego zmierzy nam pułap tlenowy i próg mleczanowy, informacje przydatne nawet takim amatorom, jak ja. Po odpowiedniej konfiguracji wystarczy, że znajdziemy się w zasięgu znanego WiFi, a zegarek sam wrzuci trening do Endomondo. Jako (nawet amatorski) biegacz inny sprzęt wybrałbym tylko wtedy, gdyby na Garmina nie było mnie stać.