Walka na ulicach miasta Orleanu. Dwu wielkich kolarzy: Ryszard Szurkowski – najlepszy kolarz na świecie wśród amatorów naciska na pedały ile tylko sił w nogach. Ramię w ramię ściga się z utytułowanym Eddym Merckxem, który wyróżnia się w grupie sprinterskiej drużynową koszulką ekipy „Molteni”. Tego dnia to wielokrotny zwycięzca Tour de France był lepszy.

Ta wyżej przedstawiona rywalizacja to walka o etapowe zwycięstwo w wyścigu Paryż – Nicea. To również starcie dwu kolarskich światów. Kolarstwa amatorskiego, szeroko rozpowszechnionego wtedy w Polsce, i kolarstwa profesjonalnego, które rządziło się zupełnie innymi prawami.

W 1974 roku, Jean Leulliot przyjechał do Polski, aby omówić szczegóły udziału polskiej reprezentacji w wyścigu „ku słońcu”. Wystartowali w składzie: Jan Brzeźny, Józef Kaczmarek, Janusz Kowalski, Bernard Kręczyński, Zbigniew Krzeszowiec, Wojciech Matusiak, Tadeusz Mytnik, Mieczysław Nowicki, Stanisław Szozda. A Ryszard Szurkowski na linii startu ustawił się w tęczowej koszulce mistrza świata – amatora. Mistrzem świata profejonalistów był Felice Gimondi. To była również niebywała sytuacja, ponieważ w kolumnie peletonu można było dojrzeć dwie mistrzowskie koszulki. Na każdym z etapów Polacy patrzyli z niedowierzaniem na otaczający ich peleton. W ogóle inne podejście do ścigania. Po ostrym starcie zamiast kreowania ucieczek, jakichś ataków kolarze gaworzą sobie w najlepsze, skorzy do żartów i rozdawania uśmiechów. Tempo wolniejsze od spacerowego. „Czy to wyścig kolarski?” – zachodzili w głowę polscy zawodnicy. Poważne ściganie rozpoczynało się po przejechaniu z grubsza połowy etapu. Wtedy tempo zostawało podkręcane do granic możliwości. Mimo różnego podejścia do wyścigu, Polacy potrafili się odnaleźć i na ostatnich metrach każdego z etapów starali się być aktywni. Ba, walczyli o etapowe zwycięstwa!

Dziś impreza w swojej formie niewiele się zmieniła. Tyle samo dni wyścigowych, które z podparyskich miejscowości wiodą na Lazurowe Wybrzeże – do słonecznej Nicei. Choć dla urozmaicenia, w tym roku organizatorzy postanowili zrezygnować z prologu, na rzecz dłuższej jazdy indywidualnej w środku wyścigu. Na starcie w niedziele pojawi się światowa czołówka. Może z tą różnicą, że wśród starujących brak amatorów. Polacy? Debiut Macieja Paterskiego.

Warto napomnieć jeszcze o pewnej niepisanej zasadzie. W Europie Paryż – Nicea rozpoczyna szosowy sezon. Jaki będzie? Mocno dopinguję, aby był bez chemicznego dopingu.

_______________________________________________________________________

Przytoczona historia z 1974 roku odbywała się w czasie, kiedy nie było mnie jeszcze na świecie. Dlatego w tym miejscu dziękuję Panu Krzysztofowi Wyrzykowskiemu, wieloletniemu dziennikarzowi gazety L’Equipe, który w książce pt. „Tytani Szos” przybliżył mi te wydarzenia.

Chciałbym zaprosić na pewną przejażdżkę rowerem. Na przejażdżkę dość długą, bo liczącą ponad 200 kilometrów. Dla wyobrażenia dodam, że to dystans mniej więcej jak z Warszawy do Cieszyna. Zapomniałem jeszcze o jednej sprawie. Jakieś 60 kilometrów tej trasy będzie prowadzić po brukowanych odcinkach… Nie wiem ile w tym prawdy, ale jestem w stanie uwierzyć na słowo, że po tylu kilometrach jazdy po „kocich łbach”, ciężko jest wziąć cokolwiek w tak mocno trzęsące się ręce. Nie wspominając już o bólu tylnej części ciała, na której siedzimy. Można rzec, że to istne piekło i niewiele w tym pomyłki. Francuzi od dawna wołają na ten wyścig „Piekło Północy”. Mowa oczywiście o jednym z najstarszych kolarskich klasyków na świecie – Paryż-Roubaix.

Zwycięzca w geście triumfu podniesie do góry nagrodę w kształcie słynnej brukowanej kostki, o ile oczywiście będzie miał na to jeszcze siły. Samo zwycięstwo w tym wyścigu to wielki prestiż, wprowadzający między szeregi wielkich sław. A klasyk w przeszłości wygrywali wybitni kolarze, niestety wśród nich nie ma do tej pory Polaka…

I zapewne jeszcze długo nie będzie. Ponieważ po licznych aferach i skandalicznych decyzjach PZKol-u, polskie kolarstwo sięga dna. Narodowe szkolenie nie przynosi nam nowych perełek w peletonie. Niebiosom można dziękować za Sylwestra Szmyda, który godnie reprezentuję Polskę w światowym peletonie. Czasem odnoszę wrażenie, jakby to polskie kolarstwo jechało z trudem po podobnym bruku, po którym kolarze będą ścigać się w niedzielę. I tak ten polski peleton pod egidą związku pełznie, bo nawet nie można powiedzieć, że jadą słabym czy żółwim tempem. Problem w tym, że brukowane odcinki dla polskiego kolarstwa nie mają końca, a ból organizmu z każdym kolejnym kilometrem niesamowicie się nasila.

Tymczasem zostaje podziwianie zagranicznych kolarzy. Na trzecie zwycięstwo pod rząd, wielkie aspiracje przejawia Tom Boonen. W całej historii tego wyścigu udało się to tylko Francuzowi Octavowi Lapize (wygrał w latach 1909-11) i Francesco Moserowi (1978-1980). Wszystko okaże się w niedzielne popołudnie na starym welodromie w Roubaix.

bn.