Można odnieść wrażenie, że im bardziej zawiłe zasady danej dyscypliny sportowej, tym większe zniechęcenie kibiców. Dziś sport musi być szybki, efektowny, trzymający w napięciu i jak najprostszy w zrozumieniu. Brak którejkolwiek cechy, skreśla możliwości na masową popularność.
Skoki w nieznane
Od początku tego sezonu, w skokach narciarskich na stałe zagościły nowe zasady oceniania. Średnia noty wyliczana jest za pomocą specjalnie rozmieszczonych fotokomórek na skoczni. Mierzona jest siła wiatru i na tej bazie wyliczany zostaje współczynnik. Polska Agencja Prasowa podała przykład wyliczeń noty według nowych zasad:
„Skoczek wylądował na 119,5 metrze, na skoczni HS-130 przy wietrze 1,55 m/s skierowanym w plecy. Według przygotowanego wzoru do jego wyniku zostanie dodane 7,28 m, po zaokrągleniu – 7,5 m. Ostatecznie zawodnikowi zostaje zaliczona odległość 127 m. Przy korzystnym wietrze, pod narty, od rzeczywistej odległości skoku odejmuje się metry”.
Co to oznacza dla przeciętnego kibica, który zasiada przed telewizorem, aby obejrzeć konkurs? Po oddaniu skoku przez zawodnika, sympatyk skoków musi poczekać moment na wszelkie obliczenia komputera, bo sam nie jest w stanie obliczyć tych skomplikowanych wzorów tak szybko w pamięci. Poza tym, nie posiada też wszystkich danych, ponieważ średnia siła wiatru musi być wyliczona przez owe fotokomórki. I tu zaczynają się schody. Pomimo, że skoczek, załóżmy, osiągnął najdalszą odległość wcale nie musi objąć prowadzenia. To musi zweryfikować wiatr, a raczej te rozmieszczone fotokomórki. Według Waltera Hofera taki system doprowadzi do sprawiedliwego oceniania.
Tombakowa zasada
Na ubiegłorocznych klubowych mistrzostwach świata w siatkówce, pozwolono sobie na pewne eksperymenty w zasadach gry. „Złota formuła”, bo tak nazwano innowację, zakładała, że po odbiorze zagrywki, nie wolno atakować z pierwszej linii. Turniej miał być głównym sprawdzianem dla nowej zasady. Jednak „złota formuła” nie została mile przyjęta i ostatecznie z niej zrezygnowano. Najwidoczniej nie poprawiło to efektowności gry. A przecież wcześniejsze zmiany wydłużenia seta do 25 punktów, znacznie zmieniły obraz siatkówki.
Konserwatywne podejście
Z dużą niechęcią do zmian w zasadach podchodzi Międzynarodowa Federacja Piłkarska. Pomimo, że napór z różnych stron bywa znaczący, organizacja jest nieugięta. Chodzi oczywiście o powtórki wideo, które mógłby weryfikować niejasne sytuacje na boisku. Konserwatyzm FIFA jest podobny do konserwatyzmu watykańskiego. Dla prób wprowadza się więcej arbitrów lecz to nie zmienia faktu, że człowiek nie jest nieomylny. I na ten argument powołują się prominenci FIFA, twierdząc, że od początków dyscypliny sędzią był człowiek i nie można tego zmieniać. Mało przekonujące są pozytywne efekty z innych dyscyplin. W hokeju, przy niejasnej sytuacji główny sędzia konsultuje się z sędzią, który weryfikuje powtórki wideo. W tenisie ziemnym system fotokomórek „hawk eye”, zmienił sytuacje w niejednym meczu. Zastanawiające jest, że dla FIFA tylko zasady, dotyczące gry pozostają nietykalne. Przecież piłka nożna przez lata zmienia się diametralnie. Firmy wymyślają nowe technologię do tworzenia piłek i sprzętu (choćby butów), a wszystko to w dobie szybszej i efektownej dla oka gry. W takim razie czemu konserwatywne podejście nie obejmuje całości? Skoro od początku sędziuje człowiek, to czas może powrócić do skórzanej piłki „biedronka”? Choć historia futbolu wspomina jeszcze o piłkach z jelita.
W każdym razie, chyba rację miał Alfred Adler wypowiadając słowa: „Łatwiej jest walczyć o zasady, niż żyć zgodnie z nimi”.
