Pewnie słyszeliście już o projekcie Google Art Project, który umożliwia wirtualną wizytę w 17 muzeach i galeriach sztuki na całym świecie?  Muzea te to m.in.: nowojorskie MoMA, Metropolitan Museum i Frick Collection, Museo Reina Sofia i Muzeum Thyssen Bornemisza w Madrycie, National Gallery w Londynie, Pałac w Wersalu, Ermitaż w Petersburgu, Galeria Trietiakowska w Moskwie, Rijksmuseum i Muzeum Van Gogha w Amsterdamie, Tate Britain i National Gallery w Londynie, Freer Gallery przy Smithsonian Institution w Waszyngtonie, Uffizi we Florencji oraz nowopowstałe Muzeum Kampa w Pradze. Z pewnością tego typu rozwiązanie znacząco przyczyni się do walki z wykluczeniem w dostępie do kultury. To prawdziwa przyszłość nowoczesnego muzealnictwa, która wbrew pozorom jeszcze bardziej zachęci do odwiedzania muzeów w rzeczywistości.

W Polsce jako pierwsze swoje zbiory w wirtualnej przestrzeni udostępniło w 2008 r. Muzeum Powstania Warszawskiego i to dzięki Fundacji Orange oraz Grupie TP. Jeżeli nie mieliście okazji jeszcze odwiedzić tej strony, koniecznie to zróbcie: wystawy są przedstawione w technologii 3D, zamieszczone zostały nagrane wspomnienia uczestników powstania, jest szeroki zasób materiałów oraz nagrania archiwalne z czasów powstania. Dzięki temu, przestrzeń wirtualna stała się nie tylko nową formą prezentacji zasobów muzealnych, ale też sama oferta rzeczywistej ekspozycji została wzbogacona o dodatkowe formy przekazu dzięki wykorzystaniu multimediów. Innym projektem tego typu, który uzyskuje nieprzerwanie od  2008 r. wsparcie Fundacji Orange to Wirtualny Sztetl. Zaangażowanie Grupy TP pozwoliło na stworzenie i rozwój portalu posiadającego jak dotąd 500 000 unikalnych użytkowników ze 150 krajów i 4 000 000 odsłon a także umożliwia stałą aktualizację, rozbudowę i unowocześnianie portalu oraz kolejne tłumaczenia tekstów na język angielski, niemiecki i hebrajski.

Tym z Was, którzy wolą jednak bezpośredni kontakt z wystawami, gorąco polecam wybranie się do Muzeum Narodowego w Warszawie na bardzo ciekawą  prezentację polskiego dizajnu z lat 1955-68  „Chcemy być nowocześni”. Na stronie MNW  możecie zobaczyć wideo-zaproszenie na tę wystawę, która potrwa do 17 kwietnia.

Zaczęły się kampanie zachęcające nas do przekazania 1% – w telewizji, radiu, prasie i w Internecie, całostronicowe ogłoszenia, kolorowe banery, plakaty, maile, aplikacje do wypełniania PIT – organizacje prześcigają się w sposobach przyciągnięcia naszej uwagi i zainteresowania. Powstał nawet ranking organizacji OPP.

A zupełnie obok toczy się inna dyskusja nad 1%, mniej wzniosła, ale nie mniej emocjonująca. W tym roku spis organizacji, którym możemy przekazać 1 % jest mniejszy aż o 1518 pozycji. W zaktualizowanym wykazie znalazło się 6678 fundacji i stowarzyszeń uprawnionych do przyjęcia 1 proc. podatku (wcześniej było ich ponad 8 tys.). Wypadły te, które nie przekazały w wymaganym terminie do resortu pracy sprawozdania finansowego i merytorycznego ze swojej działalności.

Chyba dla wszystkich zaskoczeniem była ilość organizacji, które nie dopełniły tego ważnego obowiązku – rozliczenia się z publicznych bądź, co bądź pieniędzy. Obowiązek taki nie jest niczym nowym, funkcjonuje od 2004 roku. Ale w zeszłym roku weszły w życie nowe przepisy, które powodują, że organizacje pożytku publicznego, które tych sprawozdań nie złożą, tracą prawo do otrzymywania 1%. Można się złościć na Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, które postanowiło sprawniej egzekwować swoje i nasze prawa i zamiast prosić i przypominać, jak przez kilka ostatnich lat, zaczęło egzekwować i wymagać. Można też zapytać – dlaczego dopiero teraz chcemy sprawdzać – jak co roku wydawane są miliony złotych (tylko z rozliczeń za 2009 rok do fundacji i stowarzyszeń trafiło 357,1 mln zł).

A czy wy przekazując 1% podatku sprawdzacie, jak w poprzednim roku wybrana przez Was organizacja wydała pieniądze ze zbiórki? Czy sprawdzacie jej sprawozdanie finansowe i merytoryczne? Mogę się założyć, że większość z nas tego nie robi. Ja też nie zwracałam na to szczególnej uwagi.

Pokutuje w nas ciągle przekonanie, że liczy się prawdziwy odruch serca. A o pieniądzach nie mówmy.  A zresztą, jak przekonują nas wszyscy – 1% nic nas nie kosztuje. Okazuje się jednak, że jest inaczej „Pan płaci, Pani płaci, społeczeństwo płaci”, a skoro tak – to mamy prawo wymagać, aby potraktować nas poważniej i pokazać, jak wydawane są nasze wspólne pieniądze. A jakie jest Wasze zdanie?