Cześć, ruszyliśmy na blogu z nowym cyklem wideo. Będzie o tym, w jaki sposób działa nasza sieć, zaczynamy od tematu trudnego – światłowodu w domkach jednorodzinnych. Pojechaliśmy zatem na warszawskie Włochy by pokazać, na żywym przykładzie jedną z metod podłączania – w powietrzu. Zapraszam do oglądania.

Jeżeli zamiast obejrzeć, zeskrolowaliście nieco w dół to informacyjnie – w wideo jest o OLT, OPP, AS i innych dwu- i trzyliterowych skrótach. Ale mam nadzieję, że opowiedziałem o nich w prosty sposób. Jeżeli nadal się nie udało polecam tekst, w którym opisywałem krok po kroku kolejne elementy sieci FTTH.

Podłączanie sieci na słupach to wcale nie jest  taka prosta sprawa. Światłowód, co dość oczywiste jest wtedy odsłonięty. Oczywiście nie przekłada się na transfer, lecz wymaga od nas nieco więcej uwagi. Trzeba także stworzyć odpowiedni układ całej sieci, by wszystko zagrało. To nieco bardziej skomplikowane niż w bloku.

Nowa forma, nowa treść. Plan jest taki, by było luźniej, prościej i bardziej przejrzyście. A także, by nie stać wyprężony jak struna przez cały odcinek ;-). Wiem, że jeszcze kilka tematów jest do poprawy a o pewnych rzeczach można było opowiedzieć jeszcze jaśniej. Pracuję nad tym 😉 Zresztą będzie ku temu okazja w kolejnej odsłonie, bo znowu zajmiemy się światłowodem, jednak gwarantuje Wam, że od strony, której nie znacie.

Jak już pewnie domyśliliście się – mam już dość skonkretyzowany pomysł na kolejne wideo. Na jeszcze jedno zresztą też. Ale jeżeli macie inne pomysły na tematy, o których mógłbym opowiedzieć – piszcie, będziemy kombinować. Czekam także na, jak to się po „korporacyjnemu” mówi Wasz fidbak 😉

P.S jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej na temat tego, jak przygotować instalację w budynku w oczekiwaniu na światłowód zajrzyjcie do tekstu: „Jak przygotować dom jednorodzinny na światłowód?”

Z lekkim poślizgiem, za który bardzo przepraszam, ruszamy z drugą odsłoną naszego konkursu z Huawei P20 w roli głównej. Inspiracją do pytania jest Neural Processing Unit, w który wyposażony są najnowsze smartfony Huawei, w tym między innymi Huawei P20. Ma on w założeniach budować sieć neuronalną i uczyć się w ten sposób sprawniejszego zarządzenia naszym telefonem. To jeszcze nie SkyNet, lecz użyteczne wsparcie.

By pokazać, że możemy przekazać właśnie w Wasze ręce tak potężne urządzenie udowodnijcie, że znajcie się na sztucznej inteligencji. Napiszcie, która z filmowych AI jest Waszą ulubioną i dlaczego. Zamknijcie się w 500 znakach (ze spacjami).

W odpowiedzi precyzyjnie uzasadnijcie wybór. Możecie odwołać się do pewnych cech wybranej przez Was postaci. Czas na odpowiedź macie do 24 kwietnia do końca dnia.

O samym smartfonie nie będę się rozpisywał –zrobiłem to już, gdy Huawei P20 i P20 Pro wchodziły do naszej oferty.

A zatem powodzenia i pamiętajcie, że nie każda filmowa inteligencja była inteligentna (patrzę na Ciebie C3PO). Regulamin znajdziecie pod tym linkiem.

Aktualizacja 27.04.2018 godzina 18:(niestety)15

I znowu przed jury stanęło trudne zdanie. Nie tylko w ocenie prac, ale także w definiowaniu sztucznej inteligencji. I szerzej inteligencji. Było ciekawie, przez odpowiedzi przewinęły się chyba wszystkie roboty i sztuczne inteligencje małego i wielkiego ekranu. Byli wśród nich także mój ulubiony Roy Batty (All those moments will be lost in time, like tears in rain.) oraz Agent Smith (Mr. Anderson, welcome back. We missed you.). Choć tego pierwszego wcale nie zakwalifikowałbym jako sztucznej inteligencji. Czasem nawet myślę, że jest kwintesencją człowieczeństwa. Znacie już moje ulubione postaci, teraz czas na werdykt.

Otóż nagroda trafi do osoby, która wskazała robota serialowego. W gruncie rzeczy mającego jedynie krótką scenkę. Ale bez wątpienia oryginalnego. Trochę czasu zajęło określenie, że na pewno był inteligentny, jednak posiadał umiejętność nauki, a jego zachowanie w kolejce wskazywało, że rozumie słowa i sytuację w której się znalazła. Czyli nie zwykły automat lecz inteligencja, zapewne sztuczna… choć nie koniecznie radząca sobie z trudną ludzką rzeczywistością. Jeżeli przeczytaliście wszystkie odpowiedzi znacie już chyba zwycięzcę. Za oryginalną pracę. Cechy postaci (szczególnie odpadająca głowa) wskazane bezbłędnie – charles, którego wpis pojawił się o 13:09 24 kwietnia i robot kolejkowy EWA 1.

Choć od premiery iPhone’a 2G produkty Apple zawojowały rynek urządzeń mobilnych, mnie nieprzerwanie ciężko przekonać do produktów z jabłkiem w logo. Od zawsze korzystam z pecetów, używam smartfonów z Androidem i jest mi z tym dobrze. Nie potrzebuję zmiany. Gdy jednak nadarzyła się okazja, zdecydowałem się, by przez tydzień (z wyjątkiem godzin pracy i firmowego peceta) używać wyłącznie urządzeń Apple – MacBooka Pro z 15-calowym ekranem, 12,9-calowego iPada Pro i oczywiście iPhone’a, model 8 Plus.

Sprzęt warty pół samochodu

W zasadzie każdy z elementów tego zestawu już od początku robił wrażenie. Telefon – bo dostałem egzemplarz w kolorze… różowym, tablet – rany, jaki on jest ogromny, laptop… Cóż, o nim mógłbym pisać najwięcej. Lekki, smukły, idealnie spasowany, z niekończącą się chyba baterią – wiedziałem, że spodoba mi się najbardziej z testowanych sprzętów. No i wspominając o wrażeniach nie można zapomnieć o ostatnim, ale nie najmniej istotnym. Podpisując protokół wypożyczenia zdałem sobie sprawę, że wrzucając sprzęty do bagażnika podwoję wartość niespełna półrocznego służbowego samochodu. 20 tysięcy złotych (z czego mocno ponad połowa to MacBook). Zaskoczenie? Chyb… chociaż nie – po prostu zdecydowanie nie. Apple nie ukrywa, że swoje produkty pozycjonuje przede wszystkim w kierunku użytkowników biznesowych, dla których istotniejsza od kwoty do wydania jest jakość sprzętu i współpraca jego elementów w ramach ekosystemu. A tu nawet niżej podpisany zatwardziały pecetowiec/Androidowiec przyzna, że sadowniczy system nie ma konkurencji.

DEP, VPP i nie tylko, czyli magiczne akronimy

Na początek parę słów o tym, czego nie widać. „Napisz o DEPie” – usłyszałem, odbierając sprzęt do testów. O ile z punktu widzenia zwykłego użytkownika Device Enrollment Program to coś, co kompletnie go nie obchodzi, to – paradoksalnie – wielki plus całego ekosystemu. Na użytkowanie sprzętów mobilnych powinniśmy bowiem spojrzeć z dwóch perspektyw. Pierwsza to Twoja, czy moja, generalnie – zwykłego użytkownika. Dla nas sprzęt ma po prostu działać. Przy korzystaniu z urządzeń służbowych obowiązują oczywiście jakieś obostrzenia, polityki bezpieczeństwa, możliwość zdalnego wymazania, ale to generalnie problem administratora. To on, jak będzie musiał znaleźć telefon „Pani Hermiony z księgowości”, czy też zdalnie wymazać dane z tabletu „Prezesa Severusa”, to „coś sobie tam zainstaluje”.

Sęk w tym, że właśnie nie musi niczego instalować, a odpowiedniej konfiguracji można dokonać tak naprawdę już wtedy, gdy sprzęt zejdzie z linii w fabryce. Gdy my odfoliowujemy pudełko z naszym sprzętem, to wszystko jest już skonfigurowane. Zrobiło to na mnie spore wrażenie. Podobnie zresztą jak VPP, czyli Volume Purchase Program. Zainstalować aplikacje, najlepiej dedykowane dla różnych grup pracowników? Kupić X licencji i rozdystrybuować je po odpowiednich urządzeniach? Żaden problem. I nie wymaga to instalacji żadnego zewnętrznego softu. No i oczywiście konteneryzacja – pełne logiczne rozdzielenie treści prywatnych i służbowych, bez możliwości interakcji między nimi.

Jeden sprzęt z trzema ekranami

Dobra, marzenia administratorów firmowych sieci to jedno, ale jak się z tego wszystkiego na co dzień korzysta? Zanim zacząłem testy, słyszałem peany o pracy na „sprzęcie, działającym w ramach jednego, spójnego ekosystemu”. I tak jak niezmiernie mierzi mnie ostentacyjny marketing Apple, tak – cholera – to działa!

Możliwość odpisania na maila na dowolnym urządzeniu już od dawna nie jest dla mnie żadnym szokiem, ale obsługa SMSów z poziomu komputera to już coś, co zrobiło na mnie spore wrażenie. Głęboka integracja elementów ekosystemu – możliwość odpisania na wiadomość wysłaną na iPhone’a na klawiaturze MacBooka, intuicyjne odpalenie na iPadzie prezentacji przygotowanej na MacBooku, odebranie na komputerze rozmowy z telefonu, wrażenie, że wszystkie trzy urządzenia tak naprawdę stanowią jedność z trzema ekranami – to po prostu znacząco ułatwia codzienną pracę.

Touchbar rozwalił system

Jak wspominałem wcześniej, największe wrażenie z trzech testowanych urządzeń zrobił na mnie MacBook Pro. Aluminiowa obudowa, fakt, iż mamy do czynienia ze sprzętem cieniutkim i lekkim, bateria, która przy nieprzesadnym korzystaniu wytrzymała kilka dni… OK, to wszystko jest super, ale na mnie największe wrażenie zrobił… touchbar. Chwaląc się testami na Twitterze przynajmniej od kilku obserwujących usłyszałem, że „to przecież tylko gadżet”. No właśnie kurczę nie! Podszedłem doń bardzo sceptycznie, jak do wszystkiego, co wymyślone w Cupertino ;), a tymczasem korzystałem z jego funkcji od pierwszej minuty, przez cały okres testów. Menu kontekstowe na dotykowym pasku, przyjmujące odpowiedni kształt i funkcje w zależności od otwartej aplikacji to rzecz genialna w swojej prostocie. Youtube? Mamy przyciski obsługi wideo i możliwość płynnego przewijania paskiem, bez zasłaniania obrazu, bez przycięć, jak na sprzęcie do montażu. Spotify? Głośność i zmiany utworów. Office? Najpopularniejsze opcje, zależne od otwartej aplikacji. Google Inbox? Skróty do obsługi maila. Intuicyjne i oczywiste. Touchbar rozwalił system.

Profesjonalne rysunki bez kawałka papieru

Niemal 13-calowego iPada Pro potraktowałem bardziej jako ciekawostkę. Mam przyjemność być w gronie tych wyjątkowych ludzi, którzy od lat regularnie korzystają z tabletów, jednak dla mnie nawet 10 cali to za dużo, a ośmiocalowca używam do oglądania seriali w drodze autobusem do pracy. Tymczasem – ironia nieprzypadkowa, wybaczcie, ale nie mogłem się powstrzymać – ktoś, kto korzysta z iPada Pro raczej nie jeździ autobusem. Ten piekielnie drogi sprzęt, zwłaszcza w połączeniu z Apple Pencil, wyobrażam sobie przede wszystkim jako narzędzie pracy profesjonalnych grafików. Na ekranie mieści się nieporównywalnie więcej, niż na 8-calowym maleństwie, dokładamy do tego profesjonalny rysik, jedną lub kilka profesjonalnych aplikacji, parę/naście godzin/dni pracy i możemy zobaczyć dzieło sztuki, do powstania którego zużyto całe zero kartek papieru, ocalając przynajmniej jedno drzewo. Mój syn też trochę porysował, ale zdecydowanie bardziej podobało mu się granie w Clash Royale na ekranie wielkości mojego telewizora z lat wczesnego liceum 🙂

No i – last, but not least – iPhone. Z trzech testowanych urządzeń to z niego korzystałem najczęściej, acz nie ukrywam, że wtedy, kiedy mogłem, na SMSy odpowiadałem na komputerze, a filmy po dotarciu do domu „przerzucałem” na wielki ekran iPada. Nigdy nie ukrywałem, że gdy zastanawiam się nad telefonem dla siebie, pierwszy poziom wyboru to „Android albo… nie” 🙂 Nie zmienia to jednak faktu, że użytkownikom iPhone’ów zazdroszczę szybkości i płynności działania ich urządzeń. Model 8 Plus nie stanowił pod tym względem różnicy – niezależnie od tego ile i jak wymagających aplikacji otworzyłem, działał płynnie, a przy próbie przełączenia okazało się, że te otwarte wcześniej wciąż działają. Tak, wciąż brakowało mi możliwości ustawienia sobie na pulpitach takich widżetów, jakie chcę, ale jestem w stanie zrozumieć ludzi, którym to nie przeszkadza. Jeśli też jesteście w tym gronie 😉 – zajrzyjcie do naszego sklepu.

To może uzależnić

Tydzień z mobilnymi (no bo – było nie było – MacBooka da się bez problemu schować do plecaka) produktami Apple w zasadzie nie zmienił mojej opinii o produktach z Cupertino. Na pewno nie na gorsze 😉 Od kiedy pamiętam, byłem zdania, że kluczem do sukcesu sprzętów z nadgryzionym jabłkiem w logo jest ich współdziałanie ramach ekosystemu Apple. Gdy miałem okazję to sprawdzić, jedynie utwierdziłem się w takim przekonaniu.

O ile zwykłego użytkownika może boleć portfel, gdy dotrze do kasy, może mieć pewność, że dostanie sprzęt, który nie zawiedzie go przez długie lata, będzie bezpieczny (o ile sam nie złamie na nim zabezpieczeń), ale kluczem wydaje się być fakt, że te wszystkie urządzenia naprawdę działają razem jak jedno. To może uzależnić i przestaje mnie dziwić to, że są ludzie, którzy (czasami nawet na przekór rozsądkowi 😉 ) dokładają do swojego „parku maszyn” kolejne sprzęty z jabłkiem. I – choć Apple to wciąż nie moja bajka – kurczę, jestem w stanie ich zrozumieć. No i ten touchbar…

Sprzęt do testów otrzymałem dzięki uprzejmości firmy Cortland.