Na profilu „Je… Legię”, który na Facebooku lubi ponad 7 tysięcy osób, opublikowano zdjęcie cieszącego się kibica Legii z dziecięcym porażeniem mózgowym. Sprawę nagłośnił Przemysław Iwańczyk, administratorzy FB zdjęcie usunęli, pozostało jednak zażenowanie i pytanie – czy piłka nożna to wartość, czy raczej kopalnia chamstwa, chuligaństwa, rasizmu.

Zdarza się, że tymi pierwiastkami futbol emanuje – niezaprzeczalnie. Tyle tylko, że nawet jeśli jest to dziełem tysięcy kibiców, nadal w skali globalnej stanowi niewielki wycinek. Mało tego – będąc w centrum zainteresowania – piłka może łączyć, rozwijać, wywoływać dyskusje. W tym przypadku tak właśnie się stało – intencją było szykanowanie, efektem – masowa obrona skrzywdzonego chłopaka.

Zanim zdjęcie usunięto z profilu, zdążył je skomentować piłkarz Legii, Jakub Rzeźniczak. Oto fragment: „Ludzie, współczuję waszym rodzicom, że tak Was wychowali. Bartek, chłopak ze zdjęcia, powinien być dla Was przykładem i możecie mu jedynie buty czyścić (…)”. Kiedy później piłkarz wstawił link do tekstu o tej sprawie na swoim profilu, posypały się pozytywne komentarze internautów. „Choć jestem kibicem Lecha, to szacunek dla Rzeźniczaka, że tak zareagował”, „Nieważny kolor szalika. Jakby to był kibic Lecha czy Wisły czy Sandecji Nowy Sącz to świństwo byłoby takie same. Pamiętajmy o tym!”. Jak pisał sport.pl, niepełnosprawni fani Legii chcą poruszyć ten temat na spotkaniu z przedstawicielem Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych.

Zdjęcie i szykana przypomniały zatem coś ważnego – to, co złe w piłce, wypływa od mniejszości i natychmiast jest gaszone przez znacznie szerszy krąg tych, którzy w piłce chcą widzieć pozytywne wartości. Słynni piłkarze wywodzący się ze slumsów nauczyli nas, że piłka nożna daje szansę każdemu. Nawet dzieciak, który nie chodzi do szkoły i nie ma butów z chipem, może pewnego dnia zadziwić nas na ekranie telewizora. Ale jest coś jeszcze – każdy człowiek z drugiej strony, ten, który w ekran się wpatruje – może czerpać z futbolu garściami. Więź, radość, gorycz. Niezależnie od tego, kim jest, jak wygląda i co czuje.

Sportowcem i kibicem może być każdy. Dziękujemy chłopakowi ze zdjęcia, że nam o tym przypomniał.

Co się stanie gdy umieścimy w studiu komentatorskim dwóch kibiców przeciwnych drużyn, które walczą o awans? Na pewno będzie gorąco, a niewykluczone, że może dojść do obrażeń cielesnych. Zobacz, co działo się podczas meczu Termaliki z Cracovią w studiu TKM.

zobacz inne odcinki serii

Nazwisko wojewody mazowieckiego odmieniane jest od wczoraj przez kibiców Legii przez wszystkie przypadki. Jacek Kozłowski w poniedziałek zagroził, że nie wpuści fanów stołecznej drużyny na legendarną „Żyletę” podczas rewanżowego meczu finału Pucharu Polski ze Śląskiem Wrocław. Powody? Sektorówki, niedrożność dróg ewakuacyjnych i zbyt późna… reakcja spikera Wojciecha Hadaja na wulgaryzmy.

Ostatnie kilkadziesiąt godzin pokazuje, jak łatwo zniszczyć atmosferę piłkarskiego święta i narobić sobie wrogów. Decyzja – a właściwie zapowiedź decyzji, bo ta jeszcze nie zapadła – dla większości obserwatorów jest niezrozumiała. Zwłaszcza dla Leśnodorskiego, którego od wcześniejszych prezesów Legii różni właśnie podejście do spraw kibicowskich. – Już to przerabialiśmy. Nie ma sensu iść tą drogą. W moim odczuciu kibice Legii tworzą najlepszy doping w Polsce i mam nadzieję, iż decyzja wojewody nie wynika z tego, że komuś to przeszkadza – mówił w rozmowie z Mateuszem Borkiem Leśnodorski.

Tym bardziej że powody są absurdalne, a zachowanie stołecznych kibiców od dłuższego czasu nienaganne. W piśmie Kozłowskiego do włodarzy z Łazienkowskiej czytamy m.in., że „podczas meczów rozgrywanych w marcu i kwietniu na stadionie Legii kibice używali tzw. sektorówki do uniemożliwienia identyfikacji osób odpalających race”. Moim zdaniem ktoś myli pojęcia skutku, przyczyny i celu. Jeśli którejś z osób przebywających na stadionie zależałoby na kamuflażu, na pewno znalazłaby łatwiejszy sposób, niż namawianie pozostałej części widowni do wyciągania sektorówki. Nie można zapomnieć, że identyfikację mogą umożliwiać też szaliki, koszulki, a nawet spodnie. Akcja „na trybuny w samych majtkach” jest więc jak najbardziej realna.

Sprawa Hadaja również wygląda dość tajemniczo. Kto choć raz był na meczu piłkarskim, wie że wulgaryzmy są naturalną częścią widowiska, a obrażanie drużyny przeciwnej, choć nieakceptowane, to jednak wszechobecne, nie tylko w Polsce. Organizatorzy mają oczywiście obowiązek nakłaniania fanów do kulturalnego wspierania swojej drużyny, ale zwracanie uwagi na tempo reakcji – i ustawianie tego faktu w jednym rzędzie z powodami zamknięcia jednej z trybun – brzmi po prostu niedorzecznie.

Nie znam nikogo, kto na stadion przy Łazienkowskiej przychodzi dla piłki nożnej. Serio. Dziennikarze ubiegają się o akredytacje dla konferencji prasowych, a kibice kupują wejściówki dla atmosfery. I to właśnie dlatego mówi się, że piłka nożna w wielkim stopniu zależy od fanów. Żadna kampania marketingowa – ani udana, ani nieudana, jak choćby „truskawkowa” z udziałem Andrzeja Strejlaua – nie przysporzy klubowi takich dochodów, jak klimat tworzony przez najzagorzalszych fanów. Reszta jest tylko dodatkiem, który dopóki po polskich boiskach nie będą biegać gwiazdy europejskiego formatu, nie będzie w stanie konkurować z kilkuset kibicami, tworzącymi oprawy meczowe i kierującymi dopingiem.

Jak ostatecznie będzie wyglądał finałowy rewanż, to zależy zwłaszcza od kibiców i prezesa Leśnodorskiego. Najbardziej prawdopodobne są dwie opcje: optymistyczna – fani zrezygnują z czegoś, co kosztowało ich nie tylko sporo pracy, ale też pieniędzy (ponoć 100 tys. złotych), i zrezygnują z oprawy, ale będą prowadzić doping; albo pesymistyczna – kibice wznowią bojkot i na stadionie będzie słychać tylko okrzyki piłkarzy i trenerów, a od czasu do czasu pozdrowienia dla wojewody Kozłowskiego.

Jest też trzecia możliwość, najmniej przyjemna dla wszystkich. – Bardzo bym nie chciał, by do tego doszło, ale może się okazać, że po zamknięciu „Żylety” pozostali kibice też wyjdą – zapowiada Leśnodorski.

Podsumowując: walka z pdeudokibicami i chuliganami – tak, walka z oprawami – nie! Lepiej zająć się prawdziwymi problemami, bo represjonowanie kogoś za pasję to absurd i strata czasu, a na dodatek niemal na pewno zakończy się skutkiem odwrotnym od zamierzonego. Równie dobrze można zresztą zamknąć ulice, wtedy nikt nie przekroczy prędkości. Albo szkoły. Nikt nie będzie „ściągać” na sprawdzianach.