Polacy już od pokoleń wspominają zwycięski remis na Wembley. Fani siatkówki pamiętają zwycięski finał 3:2 podczas meczu z ZSRR w finale Igrzysk Olimpijskich w Montrealu. Kibice boksu wspominają rok 1964  i IO w Tokio kiedy jednego dnia trzech naszych zdobyło złote medale pokonując po kolei w trzech w finałach „Ruskich”. A piłkarze San Marino, a zwłaszcza Alessandro Della Valle, będą wspominać bramkę zdobytą przeciwko Polsce.

W dużej mierze Alessandro powinien podziękować graczowi Bayeru Leverkusen, Sebastianowi Boenischowi, który dorobił się już na youtubie filmików o swoistym pressingu, który polega na jak najmniejszym przeszkadzaniu napastnikom. To rewolucja w grze obronnej, która pierwsze owoce zebrała właśnie 10 września.  Ta rewolucyjna technika pozwala mi wierzyć, że posiadając matematyczne szanse bez problemu ogramy teraz Ukrainę w Charkowie i Anglię na Wembley i spokojnie awansujemy do MŚ w Brazylii.

Jak czytam i słucham wypowiedzi, to dzisiejszy mecz jest niemal tak ważny jak choćby z Brazylią już podczas Mistrzostw Świata. Po pierwsze słyszę, że to kolejny mecz o wszystko, bo matematyka wskazuje, że ciągle mamy szanse na awans. Po drugie czytam, że to mecz w imię przyszłości i trzeba nastrzelać jak najwięcej bramek by w kolejnych eliminacjach awansować do III koszyka, albo przynajmniej nie spaść do piątego koszyka. Do tego trener Fornalik z poważną miną zapewnia, że interesują go tylko trzy punkty. Wszystko to na poważnie, czasem z nadęciem, a przecież gramy przeciwko ostatniej drużynie w rankingu FIFA, z którą rywalizować na poważnie to może reprezentacja szkoły, do której chodziłem.

San Marino to chłopaki ze szkół, kuchni, urzędów i banków, a nie choćby Armenia, która ostatnnio ograła Danię i Czechy, a i nam kilka lat temu łomot spuściła. To zespół, któremu strzelić trzeba kilka goli, ale nie za dużo, żeby chłopaków w niebieskich trykotach nie upokarzać. Natomiast punktów i bramek szukajmy z Ukrainą, Anglią i innymi tej klasy zespołami. Tam szukajmy punktów do rankingu, tam walczmy o awanse, bo jak będziemy napinać się na San Marino, to pozostaniemy w piłkarskiej klasie podwórkowej „dumni” z tego, że natłukliśmy najsłabszemu.

Dzisiejszy mecz elektryzuje wszystkich kibiców. Powstają pytania, czy San Marino strzeli dziś pierwszą bramkę naszej reprezentacji? Do tej pory we wszystkich oficjalnych meczach reprezentacji mają ich całe… cztery. Ostatnią strzelili dziewięć lat temu. W towarzyskim meczu z Lichtensteinem.

Poniżej „ciekawa” historia polskiej reprezentacji przeciwko San Marino.

Na początek bramka zdobyta ręką przez Jana Furtoka w 1993 (wymęczone zwycięstwo 1:0 w Łodzi, także w eliminacjach MŚ):

I jeszcze obroniony rzut karny przez Łukasza Fabiańskiego: