Gościem konferencji Secure jestem od kiedy pamiętam, ale nawet ja nie pracuję w bezpieczeństwie tak długo, by pamiętać pierwszą, sprzed… 22 lat. Najstarsza bezpieczniacka konferencja w Polsce rokrocznie stara się pogodzić wszystkich. Zarówno tych, którzy szukają wieści totalnie technicznych, poprzez tych, którzy chcą posłuchać o cyberbezpieczeństwie bardziej „miękkim”, skończywszy na tych… cóż, ktoś słucha biznesowych prezentacji partnerów? 🙂

One ring to rule them all

Dobra, z tym ostatnim trochę przesadziłem, choćby dlatego, że kilka lat temu sam byłem współprezenterem na Secure właśnie w slocie partnerskim. Firmy, wspomagające tego typu przedsięwzięcia, zdają sobie sprawę z tego, że ostentacyjny marketing jest raczej wizerunkowym strzałem w stopę i nawet ich wykładów daje się słuchać. Nierzadko nawet z przyjemnością 😉

Co było najciekawsze? Choćbym się bardzo starał, nie dam rady obejrzeć 40 prezentacji. Tym bardziej, że spora część z nich była rozkładana na trzy równoległe sesje. Mam nieco żalu do organizatorów, że w jednym slocie znalazły się występy Adama Lange i Inbara Raza. Zmusiło mnie to do rezygnacji z prezentacji tego drugiego (wiem, agendy nie robi się pod jedną osobę, ale dwaj charyzmatyczni prelegenci na raz?). Nie żałowałem, bo dowiedziałem się jak łatwo, korzystając z darmowych rozwiązań (i obcej mi umiejętności programowania) można zbudować całkiem rozbudowane, wyrafinowane narzędzie, samo wyszukujące i proaktywnie przeciwdziałające phishingom.

Przede wszystkim warto jednak zaznaczyć keynote, czyli z założenia najciekawszą i przyciągającą wszystkich na wczesny poranek prezentację. Aleksandra Przegalińska, dr w dziedzinie filozofii sztucznej inteligencji, prowadząca badania na legendarnym Massachusetts Institute of Technology (MIT) bezdyskusyjnie poradziła sobie z wyzwaniem. Co najbardziej zapamiętałem? Że millenialsi szukają jednego rozwiązania na wszystko (np. Alexy, czy Asystenta Google). O badaniach, które wykazały, że bot obsługujący klienta jest lepiej odbierany, gdy tylko pisze, a nie jest multimedialny. No i o bocie dla studentów Akademii Leona Koźmińskiego, „wiszącym” testowo na stronie uczelni, zyskał swoją osobowość, został ekologiem i chętnie dostosowywał swoje „poglądy” do oczekiwań rozmówcy.

Czytaj na co się zgadzasz – nie tylko na Secure 🙂

A skoro mówimy o oczekiwaniach rozmówcy to w oryginalny sposób sprawdzono je na stanowisku Niebezpiecznika. Ankieta, po której wypełnieniu można było wziąć udział w losowaniu nagród, miała na końcu opcję „odhaczenia” zgód. Albo każdej pojedynczo, albo wszystkich naraz. Wszystkich – również tej, mówiącej o zgodzie na przyklejenie na czoło naklejki popularnego serwisu, zrobienie nam zdjęcia i późniejsze go wykorzystanie. Brzmi jak trolling? No ba! Myślicie, że nikt się nie złapał? Przeceniacie ludzi, nawet tych, którzy przychodzą na bezpieczniackie konferencje. Na pięknym grupowym zdjęciu stanęło przeszło 20 osób.

Skoro mowa o fachowcach, nie zabrakło również tematów zdecydowanie niskopoziomowych. „Oj, przydałyby się logi…” – gdybym za każdego admina, który kiedykolwiek powiedział te słowa po włamaniu do jego systemu dostawał złotówkę… Cóż, mógłbym Wam pomachać z Malediwów, czy innego tropikalnego raju 🙂 To trochę tak jak z podziałem na tych, co robią backupy i tych, co będą je robić. Z tą różnicą, że w przypadku analizy logów mamy dość sporą barierę wejścia – zarówno wiedzową, jak i finansową. Z drugiej jednak strony – o czym wspominała zresztą dr Przegalińska – szukamy „one ring to rule them all”. Rozwiązanie LOGmanager to po prostu… pudełko. Duży bufor, zależny od zakupionego przez nas rozmiaru (niczym koszulki, od S do XL 🙂 ), parser, engine, proste UI, łatwość programowania (praktycznie tak samo, jak Scratch, którego mój starszy syn uczył się w podstawówce) i przeszło 120 znanych źródeł logów. O takie sprzęty do logów nic nie robiłem 🙂

„Proszę załącznik jeszcze raz, ten się nie otwiera”

Ciekawy – jak zwykle, to nie jego pierwszy raz na Secure  – był wykład Stefana Tanase. Tym razem charyzmatyczny prelegent opowiadał o hakowaniu samochodów. Dzisiejsze auta są niczym sieci biurowe na kółkach (nawet te zwykłe, nie trzeba czekać na autonomiczne). Czasami wystarczy wetknąć pendrive’a ze spreparowanym autorunem, wyłączyć firewall, login i hasło do SSH są dostępne w internecie – dzień dobry, jesteś w systemie. A tam możesz sobie uruchomić GPS (chip i tak jest na płycie, trzeba go tylko uaktywnić) i np. uskuteczniać wardriving po prostu jeżdżąc po mieście. Gorzej, jak ktoś inny wbije się do naszego auta… Ransomware na samochody? W czym problem? Oszukanie przedniego radaru tak, by myślał, że stoi przed nim przeszkoda (i spowodował zatrzymanie auta) to nie są baśnie z mchu i paproci, to już się działo. Czy to oznacza, że do crash testów nowych aut dołączą testy penetracyjne? To wcale nie jest takie głupie, jak mogłoby się wydawać.

Tłumy stawiły się już tradycyjnie na prezentacjach Piotra Koniecznego i Adama Haertle. Kluczowym wnioskiem z prezentacji pierwszego z nich było dla mnie: „Nie ma separacji między służbowym i prywatnym „ja” przy aktywności w sieci”. To istotne w działaniach świadomościowych dla zwykłych internautów, czy pracowników firmy. Ucząc ich jak chronić siebie i rodzinę (dzieci, dziadków) tak naprawdę też wzbudzimy w nich świadomość bezpiecznych zachowań. Tylko bez poczucia, że do czegokolwiek ich zmuszamy. Haertle natomiast skupił się na ostatnim ataku „na długi z Kruka”, gdzie jednym z celów był… on i jeden z członków jego rodziny. Przestępcy umieścili bowiem w rubryce: „Odpowiedz do:” jego prywatny adres, zaś jako telefon do nadawcy maila widniał numer członka rodziny blogera.

Efekt? Kilka tysięcy prób połączenia telefonicznego i niezliczone maile do Adama. Wśród nich znalazły się prośby o ponowne wysłanie załącznika i obelgi (również te związane z… błędami gramatycznymi). Informacje, że mimo klikania załącznik się nie uruchomił. A także… zapewnienia, że odbiorca już przecież spłacił zaległy dług! W końcówce wydawało się, że prezenterowi nieco puściły nerwy. Głównie ze względu na przynajmniej dziesiątki „życzliwych”, sugerujących co należy zrobić z „idiotami, którzy to otwierają”. Ciężko się nie zgodzić z prelegentem, że jeśli stawiamy się w roli „fachowca od bezpieczeństwa”, sugerowanie ofierze nawet najbardziej prostackiego phishingu, by „strzeliła sobie w łeb” jest średnio profesjonalne.

GRU robi swoje

Gdyby próbować opisać przynajmniej połowę prezentacji z Secure’a, ten tekst byłby przynajmniej 3 razy większy. Warto napomknąć o tym, że przez ostatnie pół roku 53,5 procenta malware’u na Androida wykonywało nadużycia związane z SMSami, 22% to bankery, zaś ransomware to zaledwie 2 malware’y na 100 (Francisco Diaz, VirusTotal). Że 96,03% urządzeń mobilnych w Polsce to Android, 67% urządzeń bez biometrii nie ma bezpiecznej blokady ekranu, zaś w samym 2017 Google usunęło 39 mln potencjalnie szkodliwych aplikacji (!) ze Sklepu Play (Kamil Grondys, Samsung Research Polska). Że rosyjski wywiad wojskowy GRU… no dobra, tu akurat Christy Quinn z Accenture Security iDefense zastrzegł sobie, że nic z prezentacji nie może wyciec. O własnym zdjęciu nie mówił, ale na wszelki wypadek zostawiłem tylko jego kontury 😉 Jedno mogę powiedzieć – w kwestii GRU od Security Case Study nic się nie zmieniło.

Dziś kilka słów o ekonomii społecznej. To bardzo szerokie pojęcie. Za przedsiębiorstwo społeczne uznaje się działalność o celach społecznych, w której zyski są reinwestowane w te cele lub we wspólnotę i nie służą tylko maksymalizacji zysku lub zwiększeniu dochodu udziałowców czy właścicieli. Może to być firma, spółdzielnia społeczna, fundacja czy inna instytucja.

Idea ekonomii społecznej, not–only-for-profit, jest bliska naszemu myśleniu o społecznej odpowiedzialności biznesu, który nie powinien działać only-for-profit, ale być aktywnym i twórczym uczestnikiem życia społecznego. Zależy nam, aby maksymalizować nasz pozytywny wpływ społeczny.

Kontakt z przedsiębiorcami społecznymi to dla nas źródło inspiracji i rozwoju, poszerzenie naszych horyzontów. Ekonomia społeczna, łącząca podejście biznesowe z wartościami społecznymi, pozwala na poszukiwanie innowacji społecznych, a pracownikom daje szansę zaangażować się w projekt, który jest wartościowy i „ma sens”.
Dlatego w tym roku zostaliśmy partnerem konkursu na Najlepsze Przedsiębiorstwo Społeczne Roku im. Jacka Kuronia, prowadzonego przez Fundację Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych. W ramach tego przedsięwzięcia nagradzane są przedsiębiorstwa społeczne, które dbają o wysoką jakość produktów i usług, a przy tym z sukcesem łączą działalność ekonomiczną z realizacją ważnych celów społecznych.

Podjęliśmy też współpracę z Kozmiński Business Hub, w ramach projektu Startup Pozytywnego Wpływu, aby wspierać rozwój przedsiębiorstw prowadzących innowacyjną działalność w oparciu o Cele Zrównoważonego Rozwoju.

Jeśli idea ekonomii społecznej i innowacji społecznych jest Wam bliska – napiszcie o Waszych ulubionych przykładach tego typu działalności. Najlepszych 5 wypowiedzi nagrodzimy książką „Przedsiębiorcy, którzy zmieniają świat” M. Dardaillon, J.Guyot, w których znajdziecie przykłady innowacyjnych projektów społecznych z całego świata. Na Wasze odpowiedzi czekamy do 31.10.

Niedawno jeden z naszych blogerów opisał Offline Challenge – czyli wyzwanie naszej zaprzyjaźnionej Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, polegające na odcięciu się na 48 godzin od nowych technologii. Kampania trwa i zbiera znakomity odzew. To znakomity pretekst, aby pójść krok dalej i rozpocząć debatę o tym, jak dzieci i nastolatki korzystają z komputera, internetu i telefonów komórkowych.

Jako Fundacja Orange jesteśmy partnerem badań EU Kids Online 2018. Znamy wstępne wnioski z raportu, który bierze pod lupę cyfrowe zwyczaje polskich nastolatków. Co z nich wynika?

1. Młodzi korzystają z internetu głównie za pośrednictwem smartfonów (9 na 10 nastolatków)
2. Komputery stacjonarne są w mocnej defensywie – ledwie 40 proc. nastolatków w ogóle z nich korzysta.
3. Tylko 1 na 10 nastolatków, mimo olbrzymich możliwości (co też promujemy naszymi programami dla szkół), tworzy i kreuje swoje własne treści w sieci.
4. Last but not least: wszyscy uczniowie mają lekcję informatyki, ale aż 40 proc. z nich nie ma w szkole ustalonych zasad korzystania z internetu a jeszcze więcej, bo 45 proc. nigdy nie rozmawiało z nauczycielem o dobrych zasadach postępowania w sieci.

Cyberbulling, dzielenie się wrażliwymi danymi, pornografia – to tylko kilka z rozprzestrzeniających się jak szarańcza zjawisk, które grożą nastolatkom nienauczonym jak poruszać i zachowywać się w internecie.

Walczymy o to, aby poziom świadomości (uczniów, nauczycieli, rodziców) wzrastał. Trzymajcie kciuki, naprawdę się przydadzą.

Pełen raport EU Kids Online 2018 zaprezentujemy w grudniu.