Weekend, więc pora na coś nieco luźniejszego. Tym razem gadżety dwa, a nie trzy, na dodatek tego samego rodzaju, więc tekst będzie w formie „Starcia Tytanów”. Ostatnio w ten sposób pisałem o słuchawkach. Dziś też o dźwięku, ale w nieco inny sposób. Przed Wami – soundbary.

Po co komu soundbar?

Też się kiedyś nad tym zastanawiałem. Szybko doszedłem jednak do wniosku, że to taki przypadek, w którym nie wiemy, jak coś jest fajne, póki choć raz tego nie spróbujemy. Soundbar, czyli płaska listwa z głośnikami na – mniej więcej – szerokość telewizora ma poprawić to, jak odbieramy warstwę dźwiękową tego, co oglądamy. No i subwoofer, odpowiedzialny wyłącznie za basy, jak dla mnie nieodłączny element takiego zestawu. Powiecie: „przecież to tylko basy, poza nimi jest mnóstwo dźwięków!”. Dla mnie – jeśli już decyduję się na taki zestaw – basy są jak… np. przyprawy. Rosół bez przypraw da się zjeść, nawet nas nasyci. Ale smak poznamy dopiero dodając odrobinę dodatków, prawda?

Pisałem, że zastanawiałem się, po co mi soundbar? Wystarczyło 15 minut – trochę spędzone na Netflixowym serialu „Dark”, z mroczną, muzyką Bena Frosta (co ciekawe, wykonywaną przez orkiestrę Sinfonietta Cracovia) i trochę na Spotify, z monumentalnym „Honor” Hansa Zimmera ze ścieżki dźwiękowej serialu „Pacyfik” i jakimś kawałkiem Nightwisha. Wiecie co? Nie wyobrażam sobie już korzystania z telewizora bez soundbara.

Zestaw, który wycisnął łzy. Bose Soundbar 700 + Acoustimass 300

Jaki pierwszy trafił do mnie zestaw z soundbarem Bose 700 i subwooferem Acoustimass 300. O technikaliach Bose 700 możecie przeczytać tutaj, nie ma więc sensu, bym te informacje kopiował. Poza tym nie czuję się kompetentny, by oceniać szczegółową specyfikację, nie znam się na tym. Piszę dla Was tylko o tym, jak odbieram testowane sprzęty z punktu widzenia zwykłego klienta. A ten był taki, że usłyszawszy pierwsze tony „Honor” stanąłem jak wryty, szczęka mi opadła, a w kąciku oka pojawiła się łza wzruszenia. Możecie się śmiać, jakoś to przeżyję 🙂

W moim dość sporym salonie usłyszałem dźwięk, jakiego nie byłbym sobie w stanie wyobrazić.

Poczułem się jakby cały mnie otulał, okrążał i wciągał w zupełnie inny świat. Kurczę, nie mam słuchu muzycznego, nigdy nie słyszałem na żywo jak gra orkiestra symfoniczna, nie odróżniłbym pewnie dźwięku skrzypiec od kontrabasu, ale wtedy, w tamtym momencie, NIKT nie oderwałby mnie od słuchania tego utworu… Później najlepiej sprzętu używało mi się, gdy moja partnerka wychodziła z dzieckiem na spacer, a ja mogłem korzystać z możliwości 700-ki i 300-ki, hmmm… nieco bardziej. Tak, czasami podłoga się trzęsła, ale dźwięk był niezmiennie, jak na moje rozdeptane przez słonia ucho, obłędnie czysty. Sąsiedzi chyba są wyjątkowo wytrzymali, nie mają home office, albo lubią moją muzykę 😉

Co ciekawe, opisana na wstępie sytuacja zdarzyła mi się od razu po uruchomieniu świeżo podpiętego sprzętu! Dopiero potem zobaczyłem, jak ogromnymi możliwościami konfiguracji dysponuje sprzęt Bose. Technologia ADAPTIQ ma ponoć dostosować charakterystykę dźwięku do specyfiki pomieszczenia. Cały proces trwa ok. 5 minut, potrzebujemy do tego aplikacji, specjalnych „niby-słuchawek” i chodzenia z nimi po różnych miejscach pokoju, z których będziemy oglądać film, czy słuchać muzyki. Tu pewnie przydałby się słuch muzyczny, bo dla mnie i przed i po adaptacji było równie obłędnie 🙂 O ile aplikacja pomaga w dokładnym skonfigurowaniu (na początku jest wręcz niezbędna) i w uruchomieniu Spotify. Potem można o niej zapomnieć i używać dołączonego do zestawu uniwersalnego pilota. Poza soundbarem obsługiwał mój telewizor i konsolę Xbox One, wszystko było intuicyjne, nie wymagało żadnej konfiguracji.

Czy sprzęt Bose ma jakiś minus? Tak, rozmiary subwoofera i cenę. Acoustimass 300 to ogromny, przeszło 13-kilogramowy “kloc”, o rozmiarach 30,5×30,5 cm i wysokości 38 cm. Czasami ciężko go gdzieś dyskretnie schować, na szczęście z soundbarem łączy się bezprzewodowo. To więc da się przeżyć, ale cena za oba elementy, oscylująca w okolicach 7000 zł, jest już mocno niebagatelna.

Jak najlepsza filmowa muzyka. Denon DHT-S516H

Patrząc na soundbar Denona już od razu widać, że to inna kategoria. Mieści się w jednym pudełku ;), nie jest tak ogromny, nie krzyczy z daleka: „Jestem ekskluzywny!”, choć tak naprawdę… jest. Założona w 1910 w Tokio firma, funkcjonująca jako Denon od 1939 r., jako pierwsza wprowadziła na rynek domowy odtwarzacz CD (w 1982 roku) od kiedy pamiętam pozycjonuje swoje produkty w segmencie premium. To, że wydają się być nieco subtelniejsze i łatwiej wtapiają się w otoczenie, wydaje się być bardziej plusem 🙂

Gdybym miał podsumować testy DHT-S516H (soundbar roku 2019 wg. Magazynu T3) jednym słowem (takim jak „Honor” w przypadku Bose) byłoby to „Dark”. Trzeci sezon niemieckiego hitu Netflixa, który akurat binge’owałem z Denonem podpiętym do telewizora, charakteryzuje mroczna, dramatyczna ścieżka dźwiękowa. Nie wiem, jak Wy, ale dla mnie dobra muzyka w filmie/serialu to taka, której świadomie nie słyszę, a podświadomie wprowadza mnie w nastrój korelujący z wydarzeniami na ekranie. No i kurczę działało… Oj jak to działało…

Siedziałem z zaciśniętymi zębami na brzegu kanapy, szybko oddychając, gdy Jonas i Martha stawali przed kolejnymi wyzwaniami.

Dopiero potem zdałem sobie sprawę, że to właśnie muzyka tak na mnie działała. Co ciekawe, znów istotną rolę grały basy. Mimo iż subwoofer (też łączy się z belką beprzewodowo) w zestawie z Denonem wygląda jak wnuczek Acoustimassa. Przy muzyce różnicę było słychać (ale raczej w kategorii „bardzo dobrze” kontra „znakomicie”). Przy filmie Denon już zdecydowanie oddawał atmosferę tak, jak bym tego oczekiwał.

Na co dzień Denon DHT-S516H jest właśnie taki, jak najlepsza filmowa muzyka. Stoi pod telewizorem, czarnym kolorem idealnie wkomponowując się w taki sam odbiornik TV. Nie rzuca się w oczy, robi swoje na co dzień, przypominając o sobie dopiero wtedy, gdy go odłączymy i zobaczymy jak żałosne bzyczki wydaje samotny telewizor. Nie jest orkiestrą symfoniczną, fakt. Sprawia, że na powrót mam ochotę korzystać z telewizora, a nie z tabletu i moich ukochanych Jabr 75t Active, wciśniętych w uszy. Gdy trzeba – poczuję bas. Gdy oglądam futbolowe dokumenty „All or nothing”, czy „The Last Chance U” pozwoli mi poczuć atmosferę futbolowego boiska. Tak, by z jednej strony dokładnie usłyszeć to, co mówią zawodnicy, a z drugiej – wczuć się w klimat szalejących trybun.

Minusy? Chyba tylko jeden – zestaw nie dysponuje pilotem zdalnego sterowania. A ponieważ nie wyobrażam sobie pogłaśniania i ściszania soundbara… guzikiem na obudowie, początkowo musiałem w tym celu korzystać z nie do końca intuicyjnej (to takie pół minusa) aplikacji. Przeszedłem drogę przez mękę, usiłując skonfigurować pilota od mojego telewizora do obsługi soundbara, by ostatecznie go… zmienić, z tzw. „Smart Remote” na zwykłego, bazującego na podczerwieni pilota.

Który wybrać?

Dylemat wygląda poważnie, prawda? Tzn. perspektywa nieco się zmienia, gdy okazuje się, że Denon DHT-S516H kosztuje 2699 PLN, co więcej – jest dostępny w naszym sklepie i jeśli nie potrzebujecie nowego telefonu, to podpisując/przedłużając umowę z Orange możecie wziąć go na raty. Być może część z Was teraz myśli: „No jaki ma doradzić, przecież wiadomo, że ten z Orange!”.

Cóż, na pewno bardzo istotnym elementem jest czynnik ekonomiczny. Jeśli dysponowałbym tak dużymi pieniędzmi do wydania na fanaberie – wziąłbym zestaw Bose. Ale to trochę tak jak z samochodami. Pewnie fajnie jest jeździć Mercedesem, ale dobrze wyposażona Skoda Octavia też może dać dużo przyjemności. Oba testowane soundbary można podłączyć do telewizora zarówno kablem optycznym, jak i HDMI. W obu jest piękny, czysty dźwięk, sporo możliwości zmian ustawień. Można „wyciągnąć” listę dialogową tak, by aktorów było słychać wyraźniej. No i wzbogacić percepcję dźwięku mniej lub bardziej potężnymi basami. Dlatego i jeden i drugi soundbar to w mojej opinii dobrze wydane pieniądze.

Wybaczcie, że choć idą święta, to przedświąteczne gadżety jakoś tak… mało nadają się na prezenty. Choć z drugiej strony, to tylko od obdarowanego i obdarowu… tzn. Świętego Mikołaja 🙂 zależy, prawda?

Dziś najpierw o telefonie, który wstrząsnął niedawno światem gadżetów. Siłą rzeczy krótka, taka formuła akurat tego cyklu, ale na pewno generalne wrażenia oddaje. Kolejny gadżet to sprzęt z rodzaju „przydasiów”. Niby niepotrzebny, niby po co, ale… jak już jest, to – cóż – przyda się. A na koniec sprzęt, który w ostatnim czasie bardzo ułatwia mi życie w pracy.

Xiaomi Mi Note 10 – Aparat fotograficzny z funkcją dzwonienia

Muszę kiedyś zrobić ankietę, którą funkcję dzisiejszych smartfonów najczęściej używacie. No bo przecież te multi-urządzenia zastępują nawet kilkanaście rzeczy, które za dawnych czasów musielibyśmy nosić oddzielnie. Co byście wybrali? Ja bezdyskusyjnie aparat fotograficzny. I wielu innych chyba też – dlatego powstał smartfon Xiaomi Mi Note 10.

5 aparatów… Szaleństwo, co? Główny 108 megapikseli (!!!) ze światłem f/1.7, 12 Mpix z 2x zoomem, 5 Mpix z pięciokrotnym, 20 Mpix ultraszeroki i na koniec 2-megapikselowa dedykowana kamera do zdjęć makro. Dodajmy jeszcze cztery doświetlające diody LED i 32 Mpix do selfie i w zasadzie mamy… aparat fotograficzny z funkcją dzwonienia.

Taki zestaw aparatów… rozleniwia. Kiedyś trzeba było nakombinować z kadrem, cofnąć się, podejść, zmienić kąt… Teraz wystarczy wybrać odpowiedni zoom i już „jesteśmy bliżej”. A efekt? Zobaczcie zdjęcia z tego samego miejsca, odpowiednio: bez zbliżenia, zoom x2, x5 (optyczny), x10 (hybrydowy), x50 (cyfrowy).

Mi Note 10 udowadnia, że pięć aparatów da się wizualnie zintegrować się z całą resztą. Nie muszą wyglądać pretensjonalnie i przypominać indukcyjnej kuchenki. Mocna inwestycja w „część fotograficzną” wymusiła chyba nieco oszczędności w kwestii procesora. Snapdragon 730 to układ raczej ze średniej półki, ale w codziennym korzystaniu nie widziałem różnicy w porównaniu do teoretycznie mocniejszych urządzeń. Co więcej, najmocniejsza chyba na rynku bateria (5,26 Ah) pozwala telefonowi wytrzymać nawet półtora dnia (jakby się postarać, to pewnie i do dwóch by się dało). Na niemal 6,5-calowym Amoledzie, ze wsparciem dla HDR-10, nie tylko zdjęcia z pięciu aparatów wyglądają bardzo ładnie.

Sam bym mógł mieć taki telefon 🙂 A jeśli Wy byście chcieli – i tu pora na mój teatralny szept: „Jest u nas!”.

Brother VC-500W  – I Ty zachcesz coś wydrukować 🙂

Te technologie to jednak super sprawa jest. Kiedyś jeśli potrzebowało się etykiet, trzeba było poszukać w sklepach czegoś, co nam odpowiadało. Albo pójść do zajmującej się tym specjalistycznej firmy, posiedzieć nad projektami i zapłacić tyle, że – taki świąteczny wtręt – „Ho ho ho” 🙂 Teraz domowa drukarka etykiet zmieści się nawet na najmniejszej półce w domu. A to, co możemy na niej wydrukować, limituje tylko nasza wyobraźnia. Nawet jeśli uważamy, że to ostatnie, co może się nam przydać, idę o zakład, że mając drukarkę Brother VC-500W ją pod ręką, znaleźlibyście dla niej zastosowanie.

Książki, szuflady, pudełka, pojemniki (np. na przyprawy), prezenty, wywieszki drzwiowe, nieco podtuningowane służbowe identyfikatory… Albo etykiety do kabli, przydające się jeśli w salonie mamy przesadnie dużo elektroniki. Wykorzystanie takiej etykiety to trywialnie prosta sprawa – taśma, na której drukuje VC-500W jest samoprzylepna, a na dodatek urządzenie delikatnie nadcina końcówki, co ułatwia zdjęcie dolnej warstwy.

Ten sprzęt Brothera nie ma tuszu, używa bowiem technologii ZINK (Zero Ink), znanej m.in. z aparatów Polaroid. Pięciometrowa taśma, zamknięta w poręcznej kasetce (o szerokościach 9, 12, 19, 25 i 50 mm) składa się z warstw kryształów, które dopiero przy ogrzaniu nabierają odpowiednich kolorów. Faktycznie wygląda to jak zdjęcie, nie ma się do czego przyczepić. Jeśli już przyczepić się do czegokolwiek to oprogramowania pod Windows, które daje nam mnóstwo możliwości, ograniczanych tylko naszą kreatywnością, pozostając przy tym jedną z najmniej intuicyjnych aplikacji z jakimi kiedykolwiek miałem do czynienia. Oczywiście, jak na erę post-PC przystało, do drukowania nie potrzebujemy komputera. Drukarka przy użyciu sieci WiFi Ad-hoc bez problemu połączy się z naszym smartfonem, a tam przy użyciu odpowiedniej aplikacji (na oba główne systemy mobilne) możemy w ciągu kilku minut wykreować jakieś cudeńko.

Poly Savi 8220 – „Wyłączyć” open space

Telekonferencja… Z jednej strony znacząco usprawnia życie, zyskując firmie i nam czas, a pracodawcy też pieniądze. Gorzej, jeśli do biurka „przywiązuje” nas niemalże literalnie (kablem od słuchawek), a fakt egzystencji na open space powoduje, że nie dość, że niewiele słyszymy, to jeszcze musimy się drzeć do mikrofonu, przeszkadzając w pracy koleżankom i kolegom…

…chyba, że na naszym biurku stoi Poly Savi 8220. To profesjonalne słuchawki, dedykowane pracownikom call center. Niewielką, gustowną stację dokującą, możemy połączyć do trzech źródeł: stacjonarnego telefonu (z tej opcji akurat nie korzystałem), komputera i – przez Bluetooth – do smartfona. A potem… cóż, potem wcale od razu nie zadziała. Początkowo miałem zagwozdkę, czemu słuchawki okazały się ciche, a mikrofon niemy, pomogło zainstalowanie na komputerze dedykowanego oprogramowania. Stacja pobrała nowy firmware i nagle magicznie poziomy głośności na ekranie komputera na nowo ożyły.

Gdy już wszystko podłączymy, korzystanie z Savi 8220 jest totalnie intuicyjne. Zależnie od tego, czy dzwoni Microsoft Lync, czy smartfon, słuchawki połączą się z odpowiednim źródłem i delikatnym dźwiękiem dadzą znać, że są gotowe. Ściągamy je ze stacji, zakładamy na głowę i wciskamy przycisk na pałąku mikrofonu na wysokości ucha. Jak brzmią? Zarówno moi rozmówcy, jak i ja, określaliśmy jakość dźwięku wyłącznie mianem „żyleta”.

Pomaga w tym na pewno fakt, iż słuchawki dysponują świetnym kierunkowym mikrofonem, ale też aktywnym wyciszaniem szumów (ANC, Active Noise Cancelling). Nie jest to taki poziom ANC jak w konsumenckich Bose, Sony, czy Jabrach. Ale na warunki biurowe odcina wystarczająco, pozwalając skupić się na rozmowie i zapomnieć o towarzystwie w pokoju, czy na open space. Co więcej, gdy podczas rozmowy chodziłem po budynku, gdy stacja bazowa została za zamkniętymi, stalowymi drzwiami, dopiero niemal 100 metrów rozmówca stwierdził, że właśnie przestał mnie słyszeć.

Jeśli Święty Mikołaj kazałby mi wybrać wyłącznie prezent, który miałby mi pomóc w pracy, poważnie bym się zastanawiał nad właśnie takim.

Dawno nie było o gadżetach, pewnie zdążyliście zapomnieć, że taki cykl w ogóle na blogu był, co? No ale od zawsze zapowiadałem, że to będzie nieregularnik 🙂 Tematem dzisiejszego odcinka będzie coś, co brzydko z angielska określamy mianem „game winnera” (wybaczcie, ale określenie „wyróżnik konkurencyjny” wydaje mi się takie… zimne) – opiszę krótko trzy urządzenia, w których (przynajmniej) jedna cecha stawia je ponad konkurencją i czyni je wyjątkowymi. Jesteście ciekawi o czym mowa?

PocketBook Touch Lux 4 – Związek idealny

Lubię czytać. Czytam dużo, raz zdarzyło mi się nawet przekroczyć 60 książek w ciągu roku. Kiedyś, za czasów szkolno-licealnych, w bibliotekach czułem się bardziej jak gospodarz, niż gość, i do dziś zastanawiam się, jak mój kręgosłup przetrwał te wszystkie noszone w plecaku książki. Na szczęście teraz już nie musi – mamy czytniki e-booków 🙂

Jako, że dla mnie synonimem e-czytnika od zawsze jest Kindle, z radością położyłem ręce na sześciocalowym flagowcu (jest jeszcze „nadflagowy” czytnik 7,8”) pochodzącej ze Szwajcarii firmy PocketBook, modelu Touch Lux 4. Już na pierwszy rzut oka (czy też raczej wzięcie do ręki) wydaje się być wyraźnie lżejszy od amerykańskiej konkurencji. Ekrany w topowych czytnikach to w zasadzie taki sam standard, baterie działające tygodniami to też nic zaskakującego. Podświetlenie w PocketBooku robi dla mnie wrażenie bardziej inwazyjnego – trochę jakby rozpalić lampkę, a nie rozjarzyć kartki. Odniosłem wrażenie, że przy „przerzucaniu kartek” Touch Luxowi czasami zdarza się przez zauważalną chwilę zastanowić, ale jakoś przesadnie mnie to nie raziło. Jest jednak przynajmniej jedna – ale bardzo istotna – kwestia, w której szwajcarski sprzęt bije konkurencję na głowę…

…a jest nią korzystanie z Legimi. W „Netflixie dla książek”, jak czasami żartobliwie mówi się o abonamencie tej e-księgarni, Touch Lux 4 czuje się jak ryba w wodzie. Nie ma mowy o limitowaniu liczby książek na miesiąc, ich ręcznym ściąganiu, synchronizacji z aplikacją desktopową… Tu aplikacja księgarni po prostu jest na czytniku i z jej poziomu możemy ściągać kolejne książki. Samograj, związek idealny, gdybym korzystał ze wspomnianego abonamentu, bardzo by mnie taki zakup kusił. Game winner.

Huawei Watch GT Sport – To jego w ogóle trzeba ładować?

– Eee tam ten Twój zegarek, Apple Watch i żaden inny! – mój brat spojrzawszy na testowany przeze mnie gadżet był jak zwykle monotematyczny.

– Dobra, a na ile wystarcza bateria w tym Twoim? – zapytałem ze słodkim uśmiechem.

– No jakbym chciał monitorować sen, to pewnie musiałbym go najpierw naładować

– No właśnie, a ja o tym, że mój zegarek jest smart, przypominam sobie po 2-3 tygodniach, jak dostanę info, że zostało 10 procent baterii…

Game winner po raz drugi. Do Huaweia Watch GT (odmiany różnią się w zasadzie tylko paskami – skórzanymi i gumowymi) można się teoretycznie przyczepić w wielu kwestiach, widziałem na Youtubie sporo głosów krytyki i… zastanawiam się, dlaczego? Na początku też zaskoczył mnie fakt, że nie ma synchronizacji z Endomondo, jak praktycznie każdy fitnessowy zegarek. Po pierwszych biegach doszedłem do wniosku, że jest mi to kompletnie zbędne. Biegam dla siebie, a nie dla pokazania znajomym, a jak bardzo chcę się pochwalić trasą, zrobię screenshota z aplikacji i wyślę/opublikuję. Co więcej – dołączę do niego statystyki, rozbudowane do poziomu, który widziałem wyłącznie w wysokiej klasy profesjonalnych, trzykrotnie droższych urządzeniach. Nie doinstaluję aplikacji? Od aplikacji mam telefon, nic innego ponad wbudowane funkcje Watcha GT (dostępne po jednym wciśnięciu fizycznego przycisku) przez kilka miesięcy korzystania nie było mi potrzebne. Są nawet głosy, że jest zły, bo nie da się doinstalować nowych tarcz. Serio? 🙂

Nie zgadzam się z głosami, że w tańszym smartwatchu Huawei mamy tak naprawdę do czynienia z opaską fitnessową w okrągłej obudowie 🙂 Powiem wręcz, że przez pewien okres korzystałem z GT wspólnie z Watchem 2 i w każdej chwili wybiorę GT. Ze względu na przejrzystszy interfejs (Google Wear bierze chyba udział w konkursie na największe skomplikowanie nawigacji), szczegółowe statystyki aktywności sportowych, bardzo dokładną analizę snu i – last, but not least – baterię. No i cenę, ale tę możecie sami sprawdzić w naszym sklepie.

Honor View 20 – Z dziurą zamiast brwi

Notch… Grrr, kompletnie nie podobają mi się smartfony z upowszechnionym od premiery iPhone’a X wcięciem na kamerę i czujniki. No ale z drugiej strony przecież jeśli chcemy pogodzić funkcjonalność z estetyką to jakoś sobie trzeba z tym poradzić, prawda? Można np. zrobić dziurkę na przednią kamerę, a zanim zrobił to Samsung, na rynku pojawił się Honor View 20.

Pierwsze pytanie, które zadawał każdy, widząc mnie z V20 brzmiało: „A to nie przeszkadza?”. Totalnie nie. Nawet grając w moje ulubione PUBG, gdy po prostu ustawiałem telefon tak, by „oczko” (ukrywające 25-megapikselową kamerę do selfie) było w lewym dolnym rogu.  Wydajność? Kirin 980 to top mobilnych procesorów, do tego 8 GB RAMu i 256 GB (!!!) na nasze pliki. Do tego NFC (adieu, karty płatnicze!), wyjście słuchawkowe i błyskawicznie ładujący się (dedykowaną ładowarką) 4000 mAh bateria i 48-megapikselowy aparat ze wsparciem sztucznej inteligencji.

Honor od powstania marki kojarzył mi się z czymś, co można by określić mianem „taniego Huaweia”. Chińczycy już jakiś czas temu funkcjonalnie rozdzielili obie marki i mam wrażenie, że w Excelach u księgowych widać same korzyści. O ile ciężko powiedzieć o Honorze View 20, że jest tani (to wciąż niemal 3000 do wydania), ale ustawiwszy go obok flagowców czołówki jedyna różnica, którą widzimy, to właśnie cena. Niektórym może nie podobać się błyszcząca obudowa z mieniącym się pod górną warstwą szkła wzorem w kształcie litery V, inni nie lubią interfejsu użytkownika, znajdą się pewnie tacy, którzy wymagają jeszcze więcej od aparatu. Obiektywnie jednak patrząc, V20 absolutnie nie ma się czego wstydzić. A dziura zamiast tej brzydkiej brwi jest bardzo fajna. No i powoduje, że absolutnie nie czujemy, że przekątna zajmującego prawie całą bryłę telefonu ekranu mierzy aż 6,4 cala!

Mógłbym go używać na co dzień.

Konwergencja, integracja, synergia, hemoglo… Dobra, rozpędziłem się. Tym niemniej te trzy pierwsze słowa są ostatnio bardzo popularne i modne, ale co tak naprawdę (poza wypełnianiem korporacyjnych spotkań 😉 ) znaczą? Cóż, dla mnie w ostatnich dniach oznaczały… konsolę Sony PS4, telefon Sony Xperia XZ2 i ich płynną, wzorcową współpracę.

Obraz piękny jak nigdy

Dwa urządzenia, dwa systemy, jeden producent – aż się prosi, żeby to wykorzystać. Sony już od pewnego czasu daje możliwość wzbogacenia doświadczeń z gry na PS4 przy użyciu smartfonów linii Xperia. Do mnie PS4 trafił z Xperią XZ2 i dwoma grami – Ukryty Plan i Forza Horizon, a to wszystko na dwóch modelach telewizorów, 65-calowym QLED i zwykłym, 43-calowym 4K.

Najpierw parę zdań o ogólnym wrażeniu, jeszcze bez podłączenia telefonu. Przez lata używałem konsol poprzedniej generacji i uruchomienie dynamicznej „samochodówki”, zoptymalizowanej do HDR powoduje, że szczęka opada. Literalnie. Kolory, kształty, ostrość, naturalność, światłocienie – WOW.
No ale nie po to brałem się za zestaw, żeby telefon leżał obok. Konfiguracja chwilę zajęła, ale to pewnie dlatego, że nie jestem przyzwyczajony do konsoli Sony. Nienaturalne było dla mnie to, że pada Dual Shock 4 mogę podłączyć _albo_ do konsoli _albo_ do smartfonu. W sytuacji, gdy standardem na rynku są słuchawki Bluetooth, które potrafią zatrzymać film na tablecie i przełączyć się na rozmowę przychodzącą w telefonie, tutaj też powinno to tak działać.

Po co mi telefon, skoro mam PS4?

Dobre pytanie i prosta odpowiedź. Nawet kilka. Jeden telewizor w rodzinie i konflikt interesów? Kto tego nie zna (wiem, ci którzy mają więcej, niż jeden telewizor 😉 ). Brak telewizora w pokoju dziecięcym (podobno sytuacja spotykana, co leje miód na me serce), czy też leniwy tatuś/singiel, który chce się wymoczyć w wannie, a przecież telewizora i konsoli do łazienki nie zabierze 🙂 No i radość, że możemy wziąć sobie telefon i pograć w grę inną, niż choćby najnowsze, ale wciąż mobilne, produkcje. Wystarczy by oba urządzenia były połączone z tą samą siecią WiFi. No i oczywiście, by urządzeniem mobilnym była Xperia Z3 lub nowsza.

A jak to działa? Zaskakująco dobrze, spodziewałem się, że będzie gorzej. Najpierw przypiąłem do pada dołączony do pudełka adapter, w niego wpiąłem telefon i to w zasadzie tyle. Oczywiście na smartfonie zainstalowałem aplikację PS4 Remote Play, a na obu sprzętach zalogowałem się na to samo konto. Lagów nie zanotowałem (ale mam małe mieszkanie, za większe nie gwarantuję), a do jakości obrazu w żaden sposób nie można się było przyczepić. Oczywiście nie ma mowy o 4K (choćby dlatego, że Xperia XZ2 ma ekran o rozdzielczości 2160×1080, ale – jak sądzę – również dlatego, że wtedy między urządzeniami trzeba by przesyłać więcej danych i pojawia się ryzyko, że nie wszystko się uda), ale biorąc pod uwagę, że mały ekran wpatrujemy się ze znacznie bliższej odległości, niż w TV, jest absolutnie wystarczająco. No i przede wszystkim – za 100 lat to będzie chyba hasło naszej epoki w podręcznikach historii – mobilnie 🙂

Telefon jako pad?

Integracja konsoli z telefonem to nie tylko możliwość streamowania obrazu między urządzeniami. Do dołączonej do zestawu multiplatformowej gry Ukryty Plan początkowo podchodziłem bardzo ostrożnie. No bo w zasadzie… po co? Po co do grania korzystać z telefonu, gdy pod ręką mamy pada?

Zabawa w „Ukryty Plan” polega bowiem na tym, iż rolę „niby-pada”, dotykowego ekranu do komunikacji z grą, pełni nasz smartfon (w tym przypadku już niekoniecznie Xperia, aczkolwiek to właśnie jej używałem). Dodatkowo jest on niejako uzupełnieniem tego, co widzimy na ekranie – możemy obejrzeć dziennik zdarzeń, pojawiające się w miarę rozwoju gry życiorysy postaci, czy też ocenić, jak nasze działanie wpłynęło na przebieg historii. „Ukryty Plan” to bowiem gra przygodowa, gdzie kluczem jest podejmowanie decyzji, co zmusza nas po prostu do przesunięcia kursora w lewo lub w prawo. Warto jednak dodać, że zdarzają się sytuacje, w których musimy ekran pogładzić błyskawicznie (np. by nasza postać nie uruchomiła potykacza), element zręcznościówki też więc jest.

Mam PS4, kupię Xperię?

Przyznam się Wam, że wcześniej do integracji PS4 z telefonem podchodziłem z dużą dozą ostrożności. Tydzień zabawy opisywanym zestawem mnie przekonał i nawet pomysł z grą na dwóch ekranach okazał się całkiem interesujący. Pominąwszy już kwestię wyrywającej z butów jakości, charakterystycznej dla konsol nowej generacji, jestem w stanie zrozumieć posiadaczy PS4, których właśnie ta funkcja przekona przy wymianie telefonu, by sięgnąć po nową Xperię. Albo po jedno i drugie – oczywiście u nas 🙂

Dawno nie było o gadżetach. Dzisiaj będzie więc monotematycznie, na temat: słuchawki. Gniazdo mini-jack, zwane również języczkiem u wagi 😉 Mnie akurat jego brak nie przeszkadza, ale obserwując dyskusje w mediach społecznościowych przynajmniej połowa ludzi narzeka, że nie mają gdzie podłączyć przewodowych słuchawek. Tak się składa, że przez ostatnie miesiące miałem okazję przyjrzeć dwóm rozwiązaniom, dla których nie stanowi to problemu – słuchawkom Jabra Elite 65t i Bose QC30.

Słuchawki jakie są, każdy widzi

Nie wiem, jak Wy, ale ja akceptuję słuchawki bezprzewodowe wyłącznie w postaci dousznych „pchełek”. Szanuję pomysł na Airpods od Apple, ale nie poświęciłem im nawet chwili uwagi, bowiem słuchawki bez gumek wypadają mi z uszu. Zawsze i bez wyjątku. Dlatego wspólną cechą obu testowanych przeze mnie modeli są dopasowujące się do uszu gumki. W przypadku Bose z charakterystycznymi „haczykami” jeszcze lepiej trzymającymi się małżowiny. Rzecz faktycznie pomocna, tym niemniej nie niezbędna – Jabr też nie udało mi się ani razu „wyrzucić” z uszu, mimo, że bardzo się starałem.

Benedykt Chmielowski przeszedł do historii Polski określeniem: „Koń jaki jest – każdy widzi”. W zasadzie podobnie można by rzec o słuchawkach, gdyby nie to, że oba modele z wyglądu znacznie się różnią. QC30 to dość gruby pałąk, który zakładamy na szyję i podłączone do niego kablami (wystarczająco długimi) słuchawki. 65t natomiast to po prostu dwie oddzielne „pchełki”, tak jak wspominane wyżej Airpodsy. Warto jednak zaznaczyć, że niezbędne do ich działania jest jeszcze pudełko. Małe zgrabne, które można schować w kieszeni. Przy słuchaniu na szczęście nie jest potrzebne, ale przydaje się przynajmniej co 5 godzin.

Żegnajcie szumy

Oba testowane modele to sprzęt z aktywnym wyciszaniem szumów (ANC, Active Noise Cancelling). Gdyby patrzeć tylko pod tym kątem, wygrywa Bose. Powodu łatwo się domyśleć – w Jabrze ANC realizuje elektronika umieszczona w prawej, cięższej o… pół grama słuchawce, zaś w przypadku Bose za ANC odpowiada „chomąto” zakładane na szyję. W efekcie jeśli włączymy redukcję szumów w Bose, momentalnie słychać, jak elektronika odcina nas od świata. Jabry wyciszają inaczej, mam wrażenie, że bardziej… fizjologicznie, niczym stopery, odcinając fizycznie nasze uszy od świata.

W obu słuchawkach przy użyciu aplikacji na urządzeniu mobilnym możemy regulować poziom ANC, by np. nie przegapić komunikatu o przystanku, na którym musimy wysiąść, czy trąbiącego na nas na przejściu samochodu. A zagapić się można, bowiem jakość dźwięku (przynajmniej jak na moje „normalne” ucho) jest więcej niż dobra. Na pewno spory wpływ ma na to ANC, bowiem dzięki „odcięciu od świata” nasz mózg może skupić się tylko na muzyce. Wybaczcie, że nie będę pisał o górach, dołach i innych dziwnych rzeczach. Mnie po prostu dźwięki w obu słuchawkach wydawały się naturalne, głośne, czyste i niczego im nie brakowało. Może w Bose były nieco lepsze, ale z to Jabra, dzięki technologii Bluetooth 5.0, utrzymywała jakość dźwięku przy chodzeniu po całym mieszkaniu, bez konieczności brania ze sobą telefonu.

Asystent w uchu

Jeśli chodzi o wygodę korzystania – cóż, ilu ludzi, tyle opinii. Jestem w stanie zrozumieć tych, którzy będą preferować wiszące na szyi Bose QC30 (przynajmniej się nie zgubią) dla mniej jednak w tym aspekcie lepsze okazały się Jabry 65t. Po sparowaniu z moim LG G7 Thinq (wybrałem słuchawki BT, mimo, iż telefon ma gniazdo mini jack 😉 ) nosiłem je po prostu w pudełku w kieszeni, a gdy zadzwonił telefon, miałem czas wyciągnąć je z pojemnika, włożyć do uszu, a one w międzyczasie automatycznie się włączały i ponownie łączyły z telefonem.

Oba testowane sprzęty można podłączyć na raz do dwóch urządzeń. W obu przypadkach gdy dzwonił telefon, automatycznie zatrzymywał się film, który oglądałem na tablecie i mogłem odebrać rozmowę. W ogóle mam wrażenie, że trendem staje się integrowanie ze słuchawkami asystentów głosowych, a testowane Bose i Jabra nie odstają od tego trendu. W pierwszym przypadku możemy skorzystać z natywnego asystenta telefonu (Google albo Siri), w drugim dostępna jest jeszcze Amazonowska Alexa. Skoro wspominamy o głosie – Jabra 65t może też powiedzieć nam, kto dzwoni, co jest wyjątkowo przydatne, jeśli słuchawki mamy w uszach podczas biegania, czy jazdy na rowerze. Potem wystarczy tylko nacisnąć guzik na prawej słuchawce (albo nie, zależy od rozmówcy 😉 ). Guzików oczywiście nie brakuje na obu modelach – do przełączania utworów, zmiany głośności, czy spauzowania muzyki nie potrzebujemy wyciągać telefonu.

Baterii starczy do wieczora

Właśnie, rozmowy. Muzyka, czy filmy, to jedno, ale gdy korzystamy z podpiętych do telefonu słuchawek, może się zdarzyć, że odbierzemy w nich rozmowę. Jak spodoba się to rozmówcy? Podczas moich testów ci „po drugiej stronie” delikatnie bardziej stawiali na jakość Bose QC30. To też jest w pełni zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że w tym przypadku mikrofon mamy relatywnie blisko ust, podczas, gdy cztery (!) mikrofony w Jabrach (po dwa w każdej ze słuchawek) tkwią – było nie było – w naszych uszach.

Spytacie pewnie, na ile wystarcza bateria? Dla wielu to ten aspekt jest kluczową przeszkodą w korzystaniu z bezprzewodowych słuchawek, mnie jednak nie przeszkadzał. Bose faktycznie starczały, jak opisane w instrukcji, na ok. 8-10 godzin, zaś Jabry na 5. Tu jednak mamy kruczek, związany z opisywanym przeze mnie na początku pudełkiem. Służy ono oczywiście do tego, by nie zgubić małych słuchawek, ale przede wszystkim zawiera baterię, która wystarczy na ich podwójne doładowanie. W efekcie więc 65t starczają na 15 godzin słuchania, a o doładowywaniu w tym czasie nie musimy myśleć, przy założeniu, że wyciągając z uszu chowamy je od razu do pudełka (i w nim ładujemy, gdy ogniwo już dogorywa).

Które wybrać?

Jeśli ktoś twierdzi, że nie chce korzystać ze słuchawek bezprzewodowych ze względu na jakość dźwięku – cóż, nie za bardzo wie, co mówi. Bateria? Nawet przy nieprzerwanym słuchaniu w obu przypadkach starczy do końca dnia, a podpięcie wieczorem słuchawek do ładowarki nie jest przecież żadnym problemem. Cena? No to już można dyskutować, bowiem Jabra 65t to wydatek rzędu 700 PLN, zaś Bose QC30 – niemal 1300. Które wybrać? Jakość wykonania oba sprzęty mają wzorcową, jeśli chodzi o jakość dźwięku i ANC, faktycznie nieco lepiej wypadają Bose. Pytanie, czy różnica jest na tyle duża, by kompensować niemal dwukrotną różnicę cenową? Mnie Jabra 65t ujęła miniaturyzacją i wygodą korzystania, mogę więc tylko cieszyć się, że nie jestem audiofilem 😉