Złoty interes Fiorentiny

Nie pamiętam dokładnie, kiedy o Rafale Wolskim pomyślałem, że będzie wielkim piłkarzem. Jeśli mam zgadywać, to stało się to zaraz po tym, jak były piłkarz Legii płaskim strzałem pokonał bramkarza Widzewa Łódź w październiku 2011 roku. Domyślam się, że zdecydowana większość ligowców próbowałaby – będąc na miejscu „Wolaka” – efektownego, mocnego uderzenia, w samo okno; strzału, jakich wiele na ekstraklasowych boiskach, zakończonego interwencją chłopca do podawania piłek albo przechodniów z pobliskich ulic.

Ale Wolski nie jest jednym z tysiąca piłkarzy, on jest jednym na tysiąc – przynajmniej w polskiej ekstraklasie. Ówczesny 19-latek uderzył z dwudziestego metra – od niechcenia, jakby był na treningu, lekko, po ziemi, obok rzucającej się na pikę dwójki obrońców. A najpiękniejsze w tej akcji było to, że jeszcze przed strzałem wiedział, że za chwilę będzie cieszył się z gola – jakby robił to setki razy, przed wielotysięczną publicznością. Skauci z Włoch musieli widzieć i to zagranie, i wiele innych, dlatego nie dziwi ich uporczywość w finalizacji transferu.

Nie chcę, by powstała z tego laurka, bo przecież ten gołowąs jeszcze nic wielkiego nie osiągnął – raptem kilka meczów w ekstraklasie, kilka w Lidze Europy. Ale z Krzyśkiem się nie zgodzę – doświadczenie nie ma tu nic do rzeczy. Brak ogrania przestaje mieć znaczenie, kiedy patrzy się na grę Wolskiego; na to, jak przyjmuje piłkę, jak się z nią odwraca, jak podaje, uderza, jak robi zidane’owską ruletę. Technika. To słowo-klucz w ciekawym przypadku Rafała Wolskiego.

Klub z Serie A zrobił złoty interes, szkoda tylko, że kosztem Legii Warszawa. Aktualny lider ekstraklasy za sezon lub dwa mógłby zarobić na Wolskim nie trzy, a trzynaście milionów euro. Wierzę – może naiwnie – że za takie właśnie kwoty Wojskowi już niedługo będą sprzedawać swoich wychowanków.

Trochę żal, że Wolski opuszcza ekstraklasę, bo to talent czystej wody, zauważony wiele miesięcy temu nie tylko przez Fiorentinę, ale też Borussię i Udinese. Doceniony przez dziennikarzy zza oceanu, którzy nie mieli wątpliwości umieszczając go obok diamentów z Barcelony, Chelsea i Bayernu. Krzyśku, tyle osób nie mogło się mylić!

Tomasz Sobczyk

Jutro największy hit rundy wiosennej Legia -Lech i największy kit rundy wiosennej godzina transmisji wybrana przez TVP. Na stadionie będzie komplet widzów a przed telewizorami jakaś jedna piąta tych, którzy obejrzeliby mecz gdy był o 18.00 lub 19.00. O tej godzinie niestety nie można nadawać meczu bo leci w programie 1 TVP – „Ojciec Mateusz” odc. 120, później program rozrywkowy „Ale mądrale” i zaraz potem „Bob Budowniczy” i Wiadomości a na TVP 2  – Panorama, Sport, „Postaw na milion” odc. 61. Serdecznie dziękujemy.
Zanim jednak rozpocznie się jutrzejszy Bob Budowniczy na boisku wszystko się wyjaśni. Jeśli wygra Legia, będzie miała 5 punktów przewagi i  już tylko nieszczęście zabierze jej tytuł ( choć patrząc na ubiegły sezon – Legia potrafi zmarnować każdą przewagę). Jeśli będzie remis lub wygra Lech gramy do końca – bo każde potknięcie w ostatnich trzech kolejkach będzie na wagę tytułu. A ostatnie trzy kolejki to dla Legii mecze wyjazdowe z Wiedzem i Ruchem i ostatni pojedynek na Łazienkowskiej ze Śląskiem. Później ewentualna feta, które już obawiają się władze stolicy. Lecha czekają pojedynki  – na wyjeździe z Podbeskidziem i u siebie ze Śląskiem oraz Koroną. Więc w przypadku sukcesu feta i stres dla władz Poznania, po meczu z Kielczanami.
Zanim jednak ktoś będzie fetował jutro Legia w bardzo himerycznej formie musi powstrzymać Lecha, który od wielu tygodni rozjeżdża kolejne zespoły i w Warszawie to on dla wielu komentatorów jest faworytem. Każda seria kiedyś się kończy i piłkarze Legii dziś wierzą, że seria Kolejarza zakończy się właśnie w sobotę. Nie ośmielę się prorokować kto wygra lub czy będzie remis – bo w takich meczach ważna jest nie tylko forma, grają nie tylko nogi, ale nie mniej ważna jest głowa i odporność na stres. Mogę dziś jedynie strzelać jak każdy kibic. I strzelam. Będzie 3 do 1 dla Legii i to ona będzie świętować po latach tytuł.

Rewanżowy mecz w finale Pucharu Polski miał być formalnością. Legia miała dobić osłabionego rywala i po końcowym gwizdku unieść trofeum. Niepisany scenariusz środowego spotkania legł jednak w gruzach już w 2. minucie, gdy Michał Żewłakow zaliczył samobójcze trafienie.

Śląsk mógł odrobić przy Łazienkowskiej dwubramkową stratę z pierwszego meczu, ale podopiecznym Stansilava Levy’ego zabrakło skuteczności pod bramką Wojciecha Skaby. Piotrowi Ćwielongowi pewnie długo będą się śniły niewykorzystane sytuacje.

Legia na tle dobrze dysponowanego rywala wyglądała bardzo słabo. Stołeczny zespół nie miał żadnego pomysłu na grę. W Legii zawiedli zwłaszcza liderzy zespołu, którzy nie potrafili poderwać drużyny do walki. Ekipa Jana Urbana wypadła blado, a mimo to wywalczyła krajowy puchar.

Jednak słusznie po spotkaniu zauważył Stanislav Levy, który stwierdził, że w dwumeczu Legia była lepszym zespołem od Śląska. Finał Pucharu Polski przeszedł już do historii, ale w tym miejscu warto zastanowić się czy dwumecz w finale to dobry pomysł.

Niby dwa razy mogliśmy przeżywać emocje związane z finałem, ale mimo wszystko lepszym rozwiązaniem byłoby jedno spotkanie. Bo to trochę dziwne, gdy puchar do góry wznoszą piłkarze, którzy kilka chwil wcześniej przegrali mecz.