Google stara się umocnić swój wizerunek firmy nastawionej nie tylko na robienie dużych pieniędzy, ale także inwestującej w nowe rozwiązania i rozwój potencjału społecznego. Tym razem koncern, we współpracy m.in. z National Geographic i Lego, ogłosił konkurs naukowy, skierowany do osób w wieku 13-18 lat.

Zgłaszać się do niego można indywidualnie lub w grupach (co jest fajną propozycją dla nauczycieli). Temat projektu, realizowanego w ramach konkursu, musi się zawierać w jednej z następujących kategorii:

1. Nauka komputerowa i matematyka
2. Nauki o środowisku i Ziemi
3. Nauki behawioralne i społeczne
4. Flora i fauna
5. Energia i kosmos
6. Wynalazki i innowacje
7. Fizyka
8. Biologia
9. Chemia
10. Nauka żywieniowa
11. Elektryczność i elektronika

Jednym słowem narzekać mogą tylko poloniści 🙂

Każda Praca Konkursowa musi zawierać m.in. postawioną przez młodego badacza/zespół hipotezę, eksperyment, który ją weryfikuje, dokumentację tego eksperymentu oraz – oczywiście – konkluzje. Aplikacje przyjmowane są do 4 kwietnia 2011 roku, a następnie będą oceniane – w maju Google przedstawi listę półfinalistów, która zostanie poddana ocenie internautów. Z tego konkursu „o nagrodę publiczności” 15 najlepszych prac przejdzie do oceny przez jury złożone z naukowców i to oni zadecydują o ostatecznym wyniku. Więcej informacji o konkursie można znaleźć na stronie Global Science Fair 2011.

A czy warto w nim startować? No cóż – nagrody to m.in. 10-dniowy rejs na Galapagos, stypendium w wysokości 50 tys. USD, wycieczka do CERN-u (w tym oglądanie Wielkiego Zderzacza Hadronów) i kilkanaście innych atrakcji. Nie wiem jak Wy, ja poczułem się staro 🙂

Są w Warszawie takie dwie knajpki Szpilka i Szpulka – kiedyś (może i teraz) były modne, nawet bardzo modne i jak ktoś z „warszawki” chciał by go zauważono wpadał tam na śniadanko, kawkę, obiadek, drinka i czekał, aż go ktoś zauważy. Widziałem tam kiedyś dwie najsmutniejsze twarze – wówczas były to na świeżo dwie uczestniczki pierwszego Big Brothera, które parę miesięcy po zakończeniu programu dalej w tej Szpilce i Szpulce wyciągały szyje, piły soczki przez słomkę, nerwowo się rozglądając – czy ktoś je zauważy, podejdzie, o autograf poprosi. I coraz smutniejsze oczy rejestrowały przechodniów i gości, którzy nie pamietali, nie widzieli, albo widzieli, ale nie podchodzili, nie podziwiali i nie prosili o autografy. Zapomniane i nie chciane samozwańcze gwiazdki….

Samozwańczy i przez większość niechciany, choć nie dający o sobie zapomnieć jest Andrzej Bobo Bobowski, samozwańczy „Król Kibiców”, który od kilkudziesięciu lat pokazuje się na stadionach piłkarskich, a teraz próbuje podbić Facebook (na razie z umiarkowanym skutkiem). Król do skromnych nie należy i z pewnością mógłby kandydować do korony w kategorii „samochwała”. Prezentuje się jako najwierniejszy kibic. Z tymi, którzy są pierwszy raz na stadionie i wszystko jest  atrakcją robi sobie zdjęcia. Pojawia się bez zaproszenia lub z zaproszeniem na galach i generalnie kręci się tam gdzie kręci się piłka nożna.

Widziałem go dziesiątki razy i gdy patrzyłem na niego z bliska zawsze przypominały mi się te oczy ze Szpilki i Szpulki, smutne oczy świadczące o samotności „Króla”, którego nikt nie poważa, nikt nie słucha, nikt nie podziwia i który stoi sam w koronie, płaszczu, szalu i gdy je zdejmie pozostaje nierozumianym, nierozpoznawalnym starszym panem.

I to zawsze jest dla mnie smutne